Eén kans op twee

  Mijn verhaal - einde Liefste lezer, liefste volger van deze blog, Ik wou dat ik deze post nooit had hoeven te schrijven. Ik wist dat het er ooit aan zat te komen , maar als het daar dan is, stort je wereld in. Maandag heb ik te horen gekregen dat de chemo niets meer doet. En dat ik uitbehandeld ben. Het zal nu niet lang meer duren. De dokter kon niet zeggen hoe lang, maar hij sprak over enkele weken tot maanden... Ik vrees eerder weken... Ik ben sinds vandaag weer thuis. Met een maagsonde. Mijn darmen zitten compleet dicht omwille van de tumoren die ertussen zitten. Er kan dus niets meer passeren. Geen lucht, geen vocht, niets. Daarom die sonde. Die drijft eigenlijk het vocht rechtstreeks weg uit de maag. Zodat het vocht niet in mijn darmen terechkomt. Om mijn maag op die manier niet te overbelasten, zal ik thuis nog slechts 1 liter water met wat voedingsstoffen (suiker, zout, wat vitaminen) toegediend krijgen. En dat is weinig, heel weinig... Ik ben nu denk ik al zo'n 8 kg kwijt...

  De hel - 2.0 Erger dan vorige weken kon niet. Dacht ik. Wel dus.  De maandag van de krokusvakantie mocht ik naar huis. Uitzonderlijk blij was ik. Het was wel onder een strikt dieet (geen groenten en fruit, geen noten, geen havermout of andere granen, enkel wit brood, liefst toastjes, soep gemixt en gezeefd, enz... vezelarm dieet), maar ik voelde me ok om te gaan. Onderweg naar huis hebben we zelfs nog een broodrooster gekocht. En ik maakte al plannen voor het weekend: alle plannen die in het water waren gevallen (eerste idee Londen, tweede idee Luxemburg), zouden worden gecompenseerd met een weekendje Roompot: er is altijd nog wel iets last minute te vinden! Eppo was superblij toen ik thuis was. Hij knuffelde mij en liet me niet meer los. Er waren tranen in zijn ogen. Heel emotioneel allemaal. Maar ik was thuis.  Dinsdag merkte ik al snel dat ik bij eten toch weer krampen had. Zullen wel de darmen zijn die zich weer moeten aanpassen. De maandag had ik ook nog chemo gekr...