Pijnmedicatie
Pijnmedicatie
'Je ziet er goed uit.' Een zin die ik de afgelopen tijd meermaals te horen kreeg. Het flatteert, ben blij dat de mensen dit zeggen, en ik wil het ook echt geloven dat dit zo is. Een paar kilootjes minder dan in het najaar en mijn haar dat weer de normale 'dikte' heeft. Dat doet wat met een mens 😊
Mijn antwoord daarop is tegenwoordig: 'dankjewel' (want ik ben echt dankbaar dat mensen dit zeggen), maar ook 'ik zie er beter uit dan ik me voel'. Of laten we het anders zeggen. Ik voel me eigenlijk redelijk goed, ik kan nog steeds doen wat ik wil (eten, sporten, sociale bezigheden). Maar ik heb wel pijn. En de pijn is dé bepalende factor voor hoe ik me mentaal voel. Heb ik pijn, gaat het mentale zijn achteruit; heb ik geen pijn, ben ik mentaal ook wat sterker.
En daar zit nu het probleem. Zoals ik in de eerdere post schreef, neem ik nu pijnmedicatie. Een traagwerkende (een pilletje 's morgens en eentje 's avonds). Eerst waren het tabletjes van 50 mg. Maar na een week of 2, werkten die niet meer, en kwam de pijn er gewoon door. Daar nog even mee rondgelopen, tot de dokter bij een volgende consultatie zei 'je moet vanaf nu 100 mg 's morgens en 100 mg 's avonds nemen'. Dus braaf volgde ik zijn instructies. Een week heeft het me geholpen. Een week was ik pijnloos. Tot de pijn er opnieuw doorkwam. Dan begon ik 's nachts nog extra Dafalgan te nemen. Om toch te kunnen slapen. Want niet slapen staat gelijk aan nog minder mentale weerstand. En bij de vorige consultatie zei de dokter 'systematisch 100 mg 's morgens en 100 mg 's avonds, en tussendoor 50 mg kortwerkende als het nodig is.' Dus dit wil zeggen 'opnieuw de pijnmedicatie verhogen'. En daar word ik zo moedeloos van. Ik moet dus nu 100-100 nemen. Maar dat is niet voldoende. Dus neem ik er nog 50 bovenop. Probleem is dat die laatste me moe maakt. Ik word gewoon moe van die medicatie, en dan heb ik minder energie, dus minder fut om iets te doen. Om te doen wat ik wil. Zo lastig!
Vorige week was een heel sombere week. Omwille van de pijn. En ook wel omwille van het weer. Constant regen en koud, heel uitzonderlijk eens een zonnestraal. Ik ben ook bij de huisdokter geweest, en daar ben ik volledig gecrasht. Wenen, wenen, wenen, want de situatie is zo uitzichtloos. En het is gebeurd: er is een anti-depressivum voorgeschreven... Ik heb ze gekocht. Maar nog niet genomen... Iets in mij houdt me tegen om eraan te beginnen, hoewel iedereen van de artsen me aanraden er toch mee te beginnen...
Was het dan vorige weken allemaal kommer en kwel? Nee, natuurlijk niet. Ik heb nog kunnen genieten van het leven, al was het met ups en downs. In de krokusvakantie gingen we een paar dagen naar de zee. Wij met ons drietjes. Het was weer heel fijn, ook al zat het weer niet helemaal mee (wind, bewolkt, niet heel warm, maar toch ook af en toe een straaltje zon). Ik vierde mijn verjaardag (zeer bescheiden; Brecht moest werken, Eppo was naar school, maar met een vriendin maakte ik een fietstocht (jaja, die dag was het mooi weer!) en gingen we lekker lunchen bij een Italiaan, de dag erna at ik een taartje met Eppo, en de vrijdag trakteerde ik op taart na de tennisles). Ik ging naar een concertje in de AB, met mijn tante. Ik ging met mijn twee metekindjes naar Planckendael. En ik had weer een heleboel etentjes (jaarlijks etentje met broer en zus, etentje met vriendinnen, etentje met collega's én met eentje met ex-collega's), enz... Je zou denken, nu zullen die kilo's er wel weer bijvliegen, maar dat gebeurt niet. En dan maak ik me weer zorgen...
Gelukkig hebben we weer vanalles om naar uit te kijken: zaterdag etentje met wat vriendinnen, binnenkort naar Spanje (we beginnen al wat zenuwachtig te worden en Eppo kijkt er enorm naar uit). Verder hebben we nog een hele hoop zaken gepland in april en mei, en de grote vakantie komt met rasse schreden dichterbij...
Maar binnenkort moet ik ook weer onder de scan. Net als vorige keer, heb ik er helemaal geen goed oog in (vooral omdat de pijnmedicatie de pijn niet wegneemt (of enkel tijdelijk en die telkens opnieuw moet verhoogd worden)). De scan is net een week voor we op vakantie vertrekken. Ik heb aan de arts laten weten dat we het resultaat pas willen kennen na terugkomst. Dus er zit opnieuw 2 weken tussen de scan en het ontvangen van het resultaat. Maar ik wil de vakantie niet volledig laten verbrodden door een slecht resultaat. Ik wil alles proberen los te laten daar in het verre Spanje (al weet ik niet of dat gaat lukken met de pijn). Ondertussen maak ik me nu ook al zorgen voor de plannen die we gemaakt hebben voor na het resultaat van de scan: zullen die dingen nog wel kunnen doorgaan?
Wat ook is: het draait in ons gezin niet allemaal om mij. Ook bij Eppo scheelt er momenteel iets. Sedert de krokusvakantie heeft hij pijn aan zijn voet. Ik dacht 'na een paar dagen is dat over', maar niets is minder waar: de pijn werd alleen maar ergers, heeft zelfs deze week die voet nog meer pijn gedaan (wellicht doordat hij al wat anders probeerde te stappen om de pijn te vermijden). We zijn al bij de dokter geweest, maar die voelde niets speciaals. Volgende week naar een orthopedist. Maar ondertussen blijft hij manken. Ik maak me er al zorgen over, dat het iets ernstigs zal zijn. En ik vrees al dat het ook een hindernis zal worden voor onze reis naar Spanje, want als hij zo mankt, is wandelen niet echt handig.
Waarom kan alles niet gewoon lopen zoals het moet lopen? Een retorische vraag, waar niemand een antwoord op heeft.
Maar hey, stop vooral niet met zeggen 'je ziet er goed uit' (als het gemeend is), want dan voel ik me toch even een beetje beter 😁
Een compilatie van wat foto's van ons uitje naar zee
Reacties
Een reactie posten