Mijn verhaal

 Mijn verhaal

Na het verlies van mijn moeder in 2016, kreeg ik eind dat jaar zelf het zware verdict: kanker. Eierstokkanker. In een vergevorderd stadium (3c). Hoe kan het dat een jonge vrouw van 38 jaar oud, al geconfronteerd wordt met dit type kanker, iets wat normaalgezien pas voorkomt vanaf de leeftijd van 60 jaar?! Juist ja, vrouwen belast met het BRCA1-gen, hebben een grotere kans op het ontwikkelen van eierstokkanker op jonge leeftijd. Het 'borstkankergen' is dus een misleidende benaming: niet alleen de kans op borstkanker is hoger, ook is er een hogere kans op eierstokkanker. 

Vrouwen die drager zijn van een afwijking in het BRCA1-gen, lopen een risico van 80% om ooit borstkanker te krijgen, en 40% kans om ooit eierstokkanker te krijgen. Ter vergelijking: een vrouw zonder het BRCA-gen (1 of 2), heeft ongeveer 13% kans op borstkanker, en 1,5% kans op eierstokkanker. Vrouwen met het BRCA-gen worden geadviseerd om vanaf 25 jaar preventief de borsten te laten screenen, en vanaf 35 à 40 jaar om preventief de eierstokken te laten verwijderen.

Toen ik eind 2016 werd geconfronteerd met het verdict, wist ik het niet. Ik wist (nog) niet dat mijn moeder drager was van het gen. Ik wist ondertussen wel al dat het in de familie zat, en dat het zo goed als zeker was dat mijn moeder ook hiermee belast was. Maar van mezelf wist ik het niet. Nog niet... Ik was er al over aan het nadenken om het te laten testen, om op termijn mijn eierstokken te laten verwijderen (op dat ogenblik hoopten wij nog op een broertje of zusje voor Eppo), maar de kanker heeft ons ingehaald...

De situatie eind 2016: eierstokkanker, stadium 3C. De kanker zat niet enkel op mijn eierstok, maar ook verspreid in mijn buik (op de vetschort, ergens aan mijn middenrif, enz...). Ze zat gelukkig nog niet in mijn klieren...

Behandelplan:

In januari 2017 werd ik voor het eerst geopereerd. Mijn aangetaste eierstok werd weggehaald. Voor de rest niets. Het was niet mogelijk, omdat de rest van de tumor te verankerd zat aan mijn lichaam. 

Dus opnieuw 'dichtgegooid' en na een drietal weken dan gestart met chemo. 3 kuren. Elke kuur duurde 3 weken (dus in totaal 9 weken op rij naar het ziekenhuis voor chemo).

Na die 3 kuren, werd ik dan in april opnieuw geopereerd. Dit keer 'voor echt'. Zowat alles wat mij binnenin vrouw maakte, werd verwijderd: mijn tweede eierstok, mijn baarmoeder, mijn baarmoederhals. En de rest van de tumor: die was gelukkig dankzij de chemo gekrompen, waardoor die nu niet meer verankerd zat, en dus 'makkelijk' te verwijderen was. 

Na 3 weken herstel van deze toch wel zware operatie, startte een tweede rondje chemo: opnieuw 3 kuren van 3 weken per kuur. Dit om de laatste restjes tumor een kopje klein te maken.

Ergens in juli 2017 volgde dan mijn laatste kuur. Daarna kon het herstel starten.

In september startte ik in een klinische studie. Ik kreeg dagelijks een pil te slikken. Er was 2/3e kans dat het om het studiemedicijn ging, en 1/3e kans dat het om een placebo-pil ging. Niemand wist of ik het medicijn of  de placebo kreeg, zelfs mijn behandelend arts niet. Enkel de producent wist wat ik kreeg. Dus de hamvraag was: kreeg ik nu het medicijn, of kreeg ik de placebo? Dit was vrij snel duidelijk, aangezien ik na een paar weken een zeer zware reactie heb gehad op dit medicijn, waardoor ik een 2-tal weken in het ziekenhuis ben beland. Dit zorgde voor een zeer angstige periode, maar bracht ook iets goed met zich mee: ik was zeker dat ik het medicijn kreeg!

En dit medicijn moest ervoor zorgen dat de kanker vertraagd terugkwam. Ja, inderdaad, het was al duidelijk dat die kanker niet zomaar 'weg' zou zijn. Men ging ervan uit dat die zou terugkomen. Vroeg of laat. Het medicijn zou het proces enkel vertragen... 

Bijna 4 jaar heeft dit medicijn haar werk gedaan. Ik heb samen met mijn gezin, familie en vrienden, heel veel mooie momenten beleefd in deze - bijna - 4 jaar: we hebben mooie reizen gemaakt (naar Frankrijk, en Denemarken (Legoland !)), ik heb mijn 40e verjaardag met veel toeters en bellen kunnen vieren (sommige lezers zullen zich die avond misschien nog wel herinneren), ik heb mijn oude hobby - tennissen - herontdekt, ik heb er nog eens 2 neefjes bijgekregen, ik heb fijne etentjes gehad met Brecht en met vrienden, vriendinnen en familie, we hebben leuke daguitstapjes gemaakt, we hebben fijne gezellige familiebijeenkomsten gehad, enzoverder. Ik heb Eppo zien 'afstuderen' in de kleuterschool en zien schitteren in het eerste en tweede leerjaar. Ik heb zelfs geprobeerd mijn oude droom te realiseren: 'leerkracht worden in de lagere school'. Dit is niet echt een succes te noemen, ik ben vooral tot de conclusie gekomen dat dit toch niets voor mij is. Maar alles bij elkaar genomen: ik heb volop geleefd, en genoten van het leven (het ene moment wat meer dan het andere, maar alé). Helaas hebben we ook de coronacrisis meegemaakt, we zitten er eigenlijk nog middenin. Maar dit was peanuts in vergelijking met wat we nu weer moeten doorstaan...

... Opnieuw 'vechten'. Ik noem het niet echt vechten, want zelf kan ik er niets aan doen. Ik kan me enkel overgeven aan de dokters en de wetenschap, en hopen dat het weer goed komt, en we weer een paar jaar ten volle kunnen leven, na de nieuwe beproeving die ons te wachten staat.