Start

 Start

We zijn vertrokken! 'Eindelijk' kon ik vrijdag starten met de behandeling. Deel 1 van de eerste chemokuur. 

Vooraf werden we geïnformeerd: er zijn 3 producten die gegeven worden, elk product heeft 1 uur de tijd nodig om in je lichaam te sijpelen. We moesten om 8.20u binnenkomen, dus een snelle berekening leerde ons dat we tegen de middag weer buiten zouden zijn.

Fout gerekend dus! Om 8.20u inschrijven, dan bloedafname, dan 2 uur wachten vooraleer het eerste product aan mij werd gehangen. Omdat het de eerste keer was, zou de inspijpeling anderhalf uur duren in plaats van 1 uur. Toen dit voorbij was biepte mijn 'baxter', maar ik dacht 'de verpleegster zal wel komen'. Pas een half uur later kwam ze en wist me te zeggen dat ik op het 'knopje' mocht duwen als de baxter biepte, want dan zou ze de tweede baxter (het tweede product) opstarten. Nog even spoelen tussen 2 baxters door. Dus... Om 16u kon ik het ziekenhuis weer verlaten! Dat weten we dan ook weer voor de volgende keer, dat het allemaal wat langer duurt dan verwacht :-).

Brecht mocht niet mee op de afdeling (coronaregels, weet je wel). Maar ik heb me niet verveeld, Brecht heeft zich niet verveeld, Eppo heeft zich niet verveeld:

• Eppo was voor een paar nachten bij zijn grootouders, waar hij gewoon de tijd niet kreeg om zich te vervelen: gaan zwemmen, naar het circus, naar de cinema, een puzzel van Lego minifigures van 1000 stukjes: top!
• Brecht nam zijn mountainbike mee in de auto en ging fietsen in de bossen rond Leuven: geen gemakkelijke rit na de zware regenval van de afgelopen dagen, zolang hij maar hoog in de bossen reed, lukte het wel. Hij lunchte bij een vriend, en las een boek in de buurt van het ziekenhuis: ook top!
• En ik? Ik had ook genoeg afleiding: ik kreeg bezoek van de verpleegster, de sociaal assistent, een psycholoog, 3 dokters met assistent, telefoontjes van een vriendin en van Brecht (hij stond onderaan mijn raam zodat ik hem kon zien terwijl we belden - 'coronatelefoontjes'), wat what's appjes, enz... Ik las wat in een tijdschrift, deed een dutje, alleen mijn boek heb ik niet aangeraakt. Conclusie: doenbaar, maar niet top ;-)

En dan naar huis. Toch wel wat groggy, wat hoofdpijn en een maag die niet 100% was. Maar ook doenbaar. 

En hoe verliep het weekend? Al bij al goed! Vrijdag vroeg gaan slapen, zaterdag bezoek gekregen van een tante, samen een lange wandeling gemaakt, en zondag Eppo gaan ophalen, en het verjaardagsfeestje van mijn metekindje (één van de twee) kunnen meemaken! Zonder al te veel problemen. De eerste nacht voelde ik wel dat ik een hele hoop vergif in mijn lichaam had gekregen (gewoon voelen hé, niet misselijk of zo). En enkel 's morgens met een lege maag was ik een beetje misselijk, maar na medicatie en wat eten was dat direct over. Dus ik mocht niet klagen! Dat doe ik dus ook niet.

Of toch een klein beetje: want wat echt lastig is, is de slapeloosheid die ik ervaar sedert de start van de chemo. De cortisone die ik krijg, is blijkbaar oppeppend. En dus is inslapen en doorslapen heel moeilijk. Terwijl ik de weken voor de start van de chemo echt heel goeie nachten had (wat vreemd is, aangezien ik al altijd een slechte slaper ben geweest (van wie zou ik dat hebben?)), slaap ik nu echt slecht en sta ik elke nacht op voor een uurtje of meer, om dan heel moeilijk of niet weer in slaap te geraken. Misschien toch even kijken voor de slaapmedicatie dan...

Nog even snel over de medische situatie: de dokters hebben me een klein beetje meer gerustgesteld vrijdag. Ik heb 'de statistieken mee'. De kans dat de chemo doet wat ze moet doen is vrij groot. Maar toch blijft het bang afwachten tot de eerste resultaten en de tussentijdse scan in september. En als de schildklier 3 jaar verwijderd is, en ik dan pas opnieuw behandeld moet worden voor de eierstokkanker (want ja, dat zal opnieuw en opnieuw moeten gebeuren), kan ik misschien toch nog eens in een studie instappen. Maar dat is toekomstmuziek. Nu stap voor stap, dag per dag, zien hoe het verder gaat. En ondertussen: genieten van de kleine dingen, familie, vrienden, en mijn gezin. Het wordt een drukke week!