Dompertje en Lichtpuntje

 Dompertje en Lichtpuntje

Gisteren was ik er helemaal klaar voor: na een rustperiode van 2 weken, was ik klaar voor deel 1 van de 2e chemosessie. 

• Donderdagnamiddag had ik bloed laten trekken bij de huisarts. Dit zou al een hoop schelen in tijd: ik zou in Leuven al niet moeten wachten op het resultaat van de bloedafname, vooraleer ze aan de bereiding van de chemo konden starten. 
• Vervoer van Eppo was geregeld: van en naar het dagkampje, en van en naar de zwemles (want als Brecht mij moet brengen / halen naar Leuven, kunnen wij Eppo niet brengen / halen naar het kampje en de zwemles...) (dus dankjewel je-weet-wel-wie!)

Dus: toen ik aankwam in het ziekenhuis, hebben ze mij daar meteen 'aangeprikt', zodat de buisjes klaarzaten om de chemoproducten door te laten stromen. Nog even wachten op de arts voor een klinisch onderzoek, en dan kunnen we starten...

Niet dus! 

De assistent-verpleegster komt binnen en zegt me dat de witte bloedcellen op het randje zijn. Eigenlijk te laag om de chemo te kunnen geven. Er zijn 2 dingen mogelijk: ofwel geven ze een shot (spuit) om mijn witte bloedcellen te boosten, ofwel geven ze een lagere dosis van de chemo. Dit laatste wil de arts echter liever niet. Goh wat een domper. Vragen spoken door mijn hoofd: Kan mijn lichaam zelfs dit niet aan: een eerste sessie met chemo, en ik ben al niet voldoende gerecupereerd om een tweede reeks te starten? Hoe komt dat nu? Heb ik niet genoeg gerust? (want ik geef toe, ik heb de laatste 2 weken geleefd alsof er niets aan de hand was: op vakantie gegaan, gaan uit eten, gaan tennissen zelfs - amai dat deed deugd, ...) Ik voel me topfit, en toch zijn mijn witte bloedcellen te laag? En wat als ik nu geen chemo kan krijgen? Wanneer dan wel? ...?

De arts komt langs en samen bespreken we de situatie: de witte bloedcellen zijn op het randje. De bloedafname was gisteren, dus het kan zijn dat ze nu al gestegen zijn en nu voldoende zijn om toch chemo te geven. Het is ondertussen wel al halftwaalf, als ze dan bloed moeten trekken, duurt het minstens anderhalf uur voor het resultaat er is. En dan afhankelijk van het resultaat, kan er al dan niet chemo gegeven worden. Indien niet, krijg ik dus een shot om die bloedcellen te boosten. De arts twijfelt. En hij besluit uiteindelijk om de shot te geven, en me naar huis te sturen: maandag kan ik opnieuw langsgaan voor de chemo, en de arts is er zeker van dat de witte bloedcellen dan goed zullen zijn...

De arts zegt tijdens het gesprek ook dat al mijn andere bloedwaarden 'goed' zijn: de rode bloedcellen en de bloedplaatjes, en dan nog een reeks andere dingen...

En dan volgt het lichtpuntje van de dag: hij zegt me ook dat de CA125-waarde gezakt is. Wat, hoorde ik dat goed? Jaja, de CA125-waarde (of de fameuse tumormarkers) zijn blijkbaar al gezakt (zagen ze bij de vorige bloedafname, 1 week na deel 1 van chemosessie 1). Heeft de arts zich niet vergist? Klopt dit echt? Wauw, als dit waar is, dan slaat de chemo toch wel aan? Kan ik het geloven? Ja, ik wil dit geloven.

Ik ga naar huis met een licht blij gevoel: ook al kon de chemo niet doorgaan (de arts vond dat echt geen groot probleem en maakte zich daar geen zorgen over, maandag zal het we lukken), toch werkt de chemo blijkbaar...?! Hopen, duimen, ... dat de trend zich voortzet...!

Eppo heb ik zelf naar de zwemles kunnen brengen en ik zag hem voor het eerst van de blok het diepe water inspringen zonder bandjes. Hij zwom ook bijna het hele zwembad over. Nog even en hij behaalt zijn 25-meter diploma. Eindelijk! Wat zal ik fier zijn als hij dat haalt (volgende week?!)...

En vandaag? Mja, vandaag heb ik blijkbaar last van een pijnlijke bijwerking (van de shot?). Mijn onderrug doet hels veel pijn, ik krijg precies constant stompen in mijn rug. De arts had wel gezegd dat ik botpijn zou kunnen krijgen, maar hij duidde de schouders en het borstbeen aan, niet mijn onderrug. Dus ik in paniek naar de dokter van wacht, die me weer naar huis stuurde (neem maar een pijnstiller, maar ga wel naar spoed als het niet betert). Voorlopig valt het mee, na die pijnstiller, maar die is precies weer bijna uitgewerkt, de pijn begint terug te komen. Wat is me dat nu? Duimen dat ik de 'spoed' kan vermijden. Want het liefst van al blijf ik thuis...

En mijn haren beginnen ook fameus uit te vallen, heb ik gemerkt 😔 - ook Eppo heeft dit al gemerkt... - dus binnenkort naar de kapper voor een kortere coupe... Hopelijk ben ik niet de uitzondering bij wie al het haar uitvalt. Ook weer duimen!