Kuur 3 en weer twijfel

 Kuur 3 en weer twijfel

Het is wat stil geweest op mijn blog. Dit omdat we zowat in de 'flow' zitten van 'grote chemo', 'kleine chemo', 'niets', ... Dat 'niets' is dit keer iets langer geweest dan de vorige keer: normaalgezien had ik op maandag chemo, maar omdat wij al lang voor het verdict 4 dagen aan zee geboekt hadden, hebben we de start van kuur 3 uitgesteld naar woensdag 1 september...

Dus hebben we een langere periode kunnen 'rusten'. De plannen waren dus: 

• Eppo zijn verjaardag vieren - 8 jaar! Check!
• Doopfeest van mijn neefje: check - we waren erbij, het was supergezellig, maar de zomer heeft zich van zijn beste kant laten zien: heel de dag door gietende regen (met af en toe een kleine tussenpauze). Maar alé, hij is gedoopt - letterlijk en figuurlijk 🙂
• Meedoen aan het tennistoernooi: geen check - ik was er niet bij: de avond voor de wedstrijd had ik spaghetti gegeten in de tennisclub, en de volgende dag wilden mijn darmen en mijn maag niet mee 😞 - ik had ook vernomen dat ik tegen een veel betere tennisster zou moeten spelen, en plots was de goesting ook weg. En dat is nu iets wat ik niet wil doen - dingen doen tegen mijn goesting. Waren de darm-maag-problemen dan door de spaghetti, of door de stress voor de komende wedstrijd? Wie zal het zeggen. In ieder geval heb ik het afgeblazen!
• Maar ik heb wel 2 keer getennist tegen Brecht: 1 keer gewonnen, 1 keer gelijk gespeeld - dat was wel heel fijn en ging eigenlijk ook vrij goed - check!
• 4-daagse naar de zee: check - check! Heel fijne dagen gehad, aan de zee was het weer beter dan in het binnenland, veel bezoekjes gehad ook, ik mis het strand en de zee en de duinen nu al. Binnenkort weer iets plannen daar?

Maar dan: woensdag 1 september: terug naar de realiteit. Eppo moest weer naar school, en ik moest weer naar het ziekenhuis voor de chemo. Ik heb Eppo nog afgezet op school, voor de start in het derde leerjaar (wat vliegt de tijd toch! 🙈)! Hij was heel erg enthousiast, wist wel dat ik naar het ziekenhuis moest, maar stond er niet heel erg bij stil. Dus dat was goed. Nadat hij was afgezet, terug naar huis, en mijn chauffeur Brecht stond klaar om me naar Leuven te brengen. Daar toegekomen een tweepersoonskamer toegewezen gekregen (ik geef toe, dat vind ik minder fijn omdat je dan heel de tijd een mondmasker moet aanhouden en geconfronteerd wordt met andere zieke mensen, 'lotgenoten' zeg maar. Geef mij maar een éénpersoonskamer, maar er is geen keuze 😏). Enfin, bloed getrokken, en weer heel lang moeten wachten vooraleer er gestart werd. Mijn witte bloedcellen stonden hoog genoeg (jeej), dus we konden beginnen aan een rondje met 3 producten die elk 1 uur moesten insijpelen. Nog een paar keer spoelen, en tegen 16u kon ik het ziekenhuis verlaten. Toen ik buitenkwam, kwam mijn lieve zoon mij tegemoet gelopen, het deed deugd hem te zien! De papa chauffeur kwam erachteraan - oef, we konden naar huis, helemaal groggy van de chemobehandeling.

In het ziekenhuis sloeg de twijfel weer toe: de dokter kwam langs, en zei me dat ik opnieuw een spuit zou moeten krijgen om de witte bloedcellen te boosten. Deze spuit kreeg ik mee naar huis, en 24 uur na toediening van de chemo, moet iemand die spuit komen zetten. Ondertussen vraag ik ook hoe het met de tumormarkers gesteld is, ze zegt me dat die nog niet gekend zijn (het duurt altijd wat langer vooraleer die gekend zijn) - ze zegt me dat ze straks nog even terugkomt met een aantal voorschriften, een attest voor thuiszorg voor het zetten van de spuit, en dat ze de tumormarkers zal doorgeven als ze ze kent. Een hele tijd later komt ze terug met wat voorschriften en het attest, over de tumormarkers rept ze met geen woord. Ik durf het ook niet meer te vragen. Is de evolutie dan toch niet goed, en wil ze me nu niet ontmoedigen? Daarnet zei ze ook dat we pas echt op de volgende scan het verloop zullen zien (de scan staat gepland op 17 september, resultaat op 20 september). Of waren de markers toch nog niet gekend? De twijfel slaat weer toe: 1 keer hebben ze me goede hoop gegeven over die tumormarkers, daarna heeft de dokter die hoop wat getemperd (we moeten dat verder opvolgen) en nu zeggen ze er niets meer over? Waarom niet? Wekelijks verschijnt er in MyNexuzHealth (een online app van het ziekenhuis) een verslag, maar dat durf ik zelf niet te lezen, zie dat de tumormarkers daarin staan en dat de evolutie niet goed is? 20 september dus, een dag waar ik met een bang hart naar toeleef.

Nog wat twijfel: gisteren kreeg ik de spuit om mijn witte bloedcellen te boosten. Vorige keer had ik daar enorm veel rugpijn van en de dag erna heel de dag hoofdpijn en een grieperig gevoel. Zal dat nu weer zo zijn? Of zal het deze keer meevallen (omdat ik deze keer wel chemo kreeg voor de spuit, en niet erna)? De dokter wou mij geen goede hoop geven op dat vlak. Dus ik wacht af of de pijn komt, of niet. Tot nu toe nog niet, hout vasthouden...

En we twijfelen verder: je zou eens moeten zien wat een cocktail aan medicatie hier in mijn medicijnenkast ligt: medicatie om te nemen net na de chemo, bloedverdunners, maagbeschermer, pilletjes tegen de misselijkheid, middeltjes tegen 'verstopping' (sorry voor mijn plastische uitdrukking, maar dat is nu eenmaal de realiteit), pilletjes tegen het maagzuur, pilletjes om te kunnen slapen, pijnstillers. En dan de chemo en de booster voor de witte bloedcellen die in mijn lijf worden geduwd. Maar mijn hoofd zegt 'hé, niet alles tegelijk hé, niet teveel, mag dat wel allemaal gecombineerd worden met elkaar?'. En dan neem ik 's avonds een pijnstiller (na de spuit voor de witte bloedcellen), en durf ik niet meer te combineren met een slaappilletje, waardoor ik quasi heel de nacht heb wakker gelegen en voldoende heb kunnen piekeren en twijfelen. En nu moe 😴 

En de laatste twijfel: deze maand staan er 2 trouwfeesten op het programma. Eentje vooral in open lucht (met tenten en zo) en eentje in een chique kasteel met alles erop en eraan. Vooral naar dat laatste kijk ik uit, is de trouw van een neef, en heel de familie van mijn mama* haar kant zal er zijn. Maar... Ze zeggen dat corona toch nog doorgegeven wordt tussen gevaccineerden, je wordt er enkel minder ziek van als je gevaccineerd bent. Maar mensen met een verzwakt immuunsysteem (onder andere mensen onder chemobehandeling), kunnen toch erger ziek worden van corona, ook al zijn ze gevaccineerd. En aangezien op trouwfeesten onder de 200 man geen maatregelen meer gelden, en alles losgelaten wordt, sta ik in een zwakke positie. Mijn hart zegt 'ja ik wil naar het feest', mijn verstand zegt 'nee, pas op, ga niet bij veel volk zitten zonder mondmasker, zonder afstand, ... ook al is iedereen gevaccineerd'. Twijfel dus wat ik moet doen. 

Tot slot, hoe gaat het mentaal, vragen velen zich af. Meestal gaat het goed. Er zijn meer goede momenten dan slechte. Maar soms slaat de angst en het verdriet plots toe. Dan kan ik mijn tranen soms niet bedwingen wanneer ik over onze situatie vertel, wanneer ik over de 'toekomst' praat, welke toekomst vraag ik me soms af. Want ook dat is iets dat constant sluimert op de achtergrond. Helaas. Maar zoals ik zeg: momenteel zijn er meer positieve dan negatieve gedachten. 20 september zal uitwijzen hoe het verder zal evolueren...