Verdict 2

Verdict 2

Met de deur in huis: 

Het goeie nieuws: op de scan is er een stabilisatie van sommige letstels, en een vermindering van andere letsels te zien. Er zijn ook geen nieuwe letstels bijgekomen. Dus dat is goed.

Het minder goeie nieuws: het kan beter. De tumormarkers zijn gestabiliseerd. De dokter wou dit niet als slecht nieuws zien, ook niet als goed, maar het is wel iets dat in het oog moet worden gehouden...

Dus finale verdict van vandaag: ok, maar het kan beter, het is afwachten...

Weeral wachten, we hebben dat nog niet genoeg gedaan. De afgelopen 10 dagen waren hele lange dagen. Eindeloos wachten op het nieuwe verdict. Mijn emoties gingen alle kanten op, er waren dalen (en sommige waren diep, dieper dan anders) en er waren ook bergen (die dan iets minder hoog waren dan anders)...

Gelukkig was er wel wat afleiding: trouwfeest (ben toch geweest, heeft mijn gedachten wat verzet), afspreken met vriendinnen en nog eens een weekendje naar Molenheide met het gezin. Dit had ik nodig. En zon! 

Nog even het relaas van het afgelopen weekend:

Na een heel vervelende voorbereiding voor de scan (3 keer hebben ze moeten prikken vooraleer het goed was, 1 keer in de poortkatheder, 1 keer in de rechterarm en 1 keer in de linkerarm - die laatste gebeurde door de ervaren verpleger, niet door een beginneling, en die laatste lukte dan zonder problemen. Ik weet het: studenten en beginners moeten natuurlijk de kans krijgen om te leren, maar soms is het voor mij ook even te veel als dit meer pijn met zich meebrengt - en heb ik liever een ervaren persoon dan een student 🙄). 

Soit, na die scan zijn we alweer een weekendje weggeweest om onze gedachten te verzetten. En dat was zalig: het zonnetje scheen, er was rust (hoewel met een half domein vol bezoekers van het festival Extrema outdoor 2021 werden we soms vergezeld van straffe beats), Eppo heeft zich enorm geamuseerd in het zwembad (waar ik helaas niet mee mocht) en in de speeltuin (hier mocht ik wel mee! 🙂), en ook Brecht en ik hebben ervan genoten (fijne wandelingetjes met de nodige 'hoe lang nog?' vragen, genieten van het feit dat het kind geniet van het zwembad en de speeltuin, uit eten gaan, gewoon samenzijn met het gezin). 

Na het fijne weekend naar huis, en dan deze ochtend weer naar de realiteit... Ik vroeg me al af of ik chemo zou krijgen vandaag. Sedert een kleine week ben ik erg verkouden: het is begonnen met wat niezen, en een zwakke stem, dan ging het over naar een kriebelhoest en loopneus, en nu dus nog steeds last van hoest, en een verstopte - / loopneus. Ik ga ervan uit dat het geen corona is. Maar ik dacht dus dat ze in het ziekenhuis een coronatest zouden doen, en zouden zeggen dat ze geen chemo zouden geven omwille van de verkoudheid. Maar niets daarvan: een test was niet nodig, en de chemo zou doorgaan. Gevolg is dat ik me nu toch wel erg belabberd voel: houten kop, af en toe een hoestbui, buikpijn. Een paar dagen en ik ben er weer bovenop!

En dan tussen de chemosessie door: het verdict. Ik had in de namiddag een afspraak bij de professor voor de bespreking van de scan. Maar voor de chemo startte kwam de dokter van de chemo-afdeling langs en die zei me dat de scan een positief resultaat gaf. Het was duidelijk te zien dat de chemo al zijn werk had gedaan. Even liep ik weer met mijn hoofd 'in de wolken', hoewel ik me nog afvroeg wat de tumormarkers van vandaag zouden zeggen. Daarvoor heb ik moeten wachten tot na de chemo, dan moest ik naar een andere afdeling van het ziekenhuis voor een privé-afspraak met de prof. En daar werd de euforie alweer wat getemperd: de scan is ok, maar de tumormarkers zijn gestabiliseerd. Dit is iets wat opgevolgd moet worden. Kortom: het is alweer wachten op de volgende meting. Verdorie zeg: kon het nu niet éénduidig een positief resultaat zijn? Het is beter dan wat ik gevreesd had, maar toch kan ik niet gewoon blij zijn. Die verdomde tumormarkers spoken door mijn hoofd (hoewel die ook niet alles zeggen - die kunnen ook door andere factoren verhogen, vb. longontsteking, andere ontsteking, (verkoudheid?)).

Enfin, de volgende weken ga ik proberen er niet te veel aan te denken, en zal ik proberen het positieve voor ogen te houden (Brecht zegt me dat ik me moet focussen op de scan = het positieve, en niet op de tumormarkers = het negatieve - en als mijn man het zegt... 😊). Als afleiding hebben we dit weekend weer een trouwfeest (zal ik voldoende gerecupereerd zijn?), voor de rest niet heel veel dingen om naar uit te kijken, maar komt wellicht nog. Samenzijn met het gezin, met vrienden, familie, is al sowieso een lichtpuntje in dit verhaal van chemo, kanker en afwachten...