Geen nieuws...

 Geen nieuws...

Er is geen nieuws... En in dit geval vrees ik dat 'geen nieuws, goed nieuws' niet van toepassing is.

Maandag ging ik naar Leuven voor deel 2 van kuur 5. Ondertussen weet ik dat de tumormarkers gemeten worden bij deel 1 van elke kuur. Aangezien het even duurt tegen dat die bekend zijn, zijn die nooit beschikbaar bij deel 1 wanneer de arts langskomt. Maar wel bij deel 2... De dokter die maandag op post was, was ook bij kuur 2 op post. Het eerste wat hij mij toen zei bij deel 2 van kuur 2, was wat de waarde van de tumormarkers waren, met name: "Die zijn goed gedaald, wat goed is. Maar we gaan niet voorbarig zijn, en die de volgende keer nog eens meten." Het vervolg kennen jullie al bij de volgende metingen: gestegen en stabiele markers. De toon bij die arts, was de vorige keren al iets anders: "De tumormarkers zijn niet het belangrijkste. Het belangrijkste zijn de resultaten van de scan. Maar we moeten ze wel verder in het oog houden...".

Ik wist dus dat de markers nu bekend zouden zijn voor de arts, wanneer hij zou langskomen. Omdat ik schrik had voor het nieuws, en wel wat steun kon gebruiken, had ik Brecht meegenomen naar het ziekenhuis. Jaja, eindelijk mogen er weer begeleiders mee tijdens de chemobehandeling (wegens versoepelingen in de coronaregels, tja, hoe lang zal dat nog duren?...). Brecht zou een steun kunnen zijn als ik zou horen dat de markers weer gestegen zijn. Dus vol spanning zat ik te wachten op de komst van de arts... 

De arts kwam, zag, en ... zei niets. Toch niet over de tumormarkers. Alleen zei hij dat mijn bloed goed genoeg was om chemo te krijgen (zijnde: voldoende hoge witte en rode bloedcellen, bloedplaatjes, en nog een hele reeks andere parameters die goed waren). Maar over de tumormarkers zweeg hij in alle talen. En ik durfde er niets over te vragen... En weg was hij.

Daar zaten we dan: zonder nieuws. Ik had direct zoiets van 'ze hebben de markers niet gezegd, bewust gezwegen om mij niet te ontmoedigen, ...'. De arts had voordien ook gevraagd of mijn verkoudheid nu over was (daarom denk ik 'de markers zijn gestegen en ze willen het eventueel wijten aan de verkoudheid?'). Soit, ik maakte me direct weer zorgen en zat weer in zak en as. Brecht zei me dat ik twee keuzes had: 1) of ik vroeg ze op aan de arts, zodat we zouden weten waar we staan - 2) of ik vroeg ze niet, en ga er dan de volgende tijd vanuit dat ze goed zijn, en laat mijn hoofd er niet teveel door hangen...

Het is nog een derde optie geworden: ik heb ze niet durven vragen (misschien liever niet weten dan alweer slecht nieuws horen) - ik ga er in mijn hoofd vanuit dat ze gestegen zijn, en dat de behandeling die ik momenteel krijg, niet voldoende zal zijn en dat ik toch nog een behandeling nodig zal hebben na deze... Ik kan dat gewoon niet uit mijn hoofd zetten. Maar probeer er wel in te berusten, probeer dit niet té erg te laten wegen op mijn gemoed. Bij de volgende kuur ga ik er ook niet naar vragen - we zien wel wat de dokters zeggen. En ergens midden november volgt een nieuwe scan én verdict. Dan horen we het wel...

Fysiek is deze periode vrij zwaar, maar valt al bij al nog mee. Maar vooral mentaal is het een uitputtingsslag. Het feit dat we op lange termijn nauwelijks plannen kunnen maken, het feit dat alles niet echt gaat zoals we gewild hadden, het feit dat we niet weten wat de toekomst zal brengen, het feit dat Eppo hier nog steeds vrolijk rondloopt en nog niet echt beseft hoe ernstig dit hier allemaal is, al dat wachten, niet weten, slecht nieuws... Het is moeilijk. En ik probeer lichtpuntjes te vinden, maar ook dat wordt moeilijker - de herfstperiode en de naderende winter doen er ook niet echt goed aan...

Wat zijn dan de lichtpuntjes? Die zijn er natuurlijk nog, alleen zijn het kleine dingen zoals: verhaaltje lezen voor Eppo voor het slapengaan, koffietjes en fijne momenten met Brecht en met het gezin, afspreken met vriend(inn)en & familie, familiebezoekjes, familieweekendje (dit weekend in Zeeland), uitje naar Groningen & de Waddeneilanden plannen met Brecht (tips zijn welkom!), onze 6e huwelijksverjaardag vieren (wel nog niets gepland, maar we vinden wel iets), een onverwachte attentie, het zien van mooie bloemen, Eppo die hier gelukkig nog steeds vrolijk rondloopt en niet beseft hoe ernstig dit allemaal is, ... 

En op lange termijn zien we wel wat de toekomst brengt...