Post 13

 Post 13

Dit is mijn dertiende post. En voor een dertiende post wou ik geen groots moment - zoals bijvoorbeeld één of ander verdict. Een beetje bijgeloof misschien... Daarom post ik even tussendoor post 13.

Heel veel nieuws is er eigenlijk niet. Ik ben bijna van mijn verkoudheid af, jeej! Heeft nu wel lang genoeg geduurd, denk ik. Heb de indruk dat die zwaarder is geweest dan anders. Ligt dat nu aan het feit dat we een verkoudheid 'niet meer gewoon zijn' wegens geen verkoudheden vorig jaar door corona, of ligt het aan het feit dat ik moeilijker recupereer met de chemo die ik krijg? Wie zal het zeggen. In ieder geval, nog even en ik ben ervan af. Hopelijk loop ik geen nieuwe verkoudheid op in de komende weken, want was toch niet zo'n fijne periode.

Nu we allemaal weer meer binnen zitten, en de mondmaskers geleidelijk aan uit het straatbeeld verdwijnen, word ik toch weer meer met de neus op de feiten gedrukt dat ik 'anders ben' dan de anderen. Want ik moet extra opletten nu: aangezien mensen mij niet meer beschermen door het dragen van een mondmasker, moet ik mezelf extra beschermen door toch zeker een goed beschermend masker te dragen. Ik heb me dan maar een FFP2 masker aangeschaft. Het ziet er niet uit, ik voel me soms gegeneerd om het te dragen (want je moet het maar doen: op plaatsen waar nauwelijks iemand een masker draagt, toch zelf één aandoen - dat valt natuurlijk nogal op - 'waarom draagt die nu nog een mondmasker?' zie ik de mensen denken - pfft, de sociale druk om dit niet aan te doen, is soms nogal groot). Maar ik draag het dus. Want overal hoor je toch dat mensen met een verzwakt immuunsysteem (onder andere mensen met kanker die chemo krijgen) toch kwetsbaarder zijn voor het corona virus, ondanks dat ze gevaccineerd zijn. Als deze mensen (zoals ik dus) besmet zouden geraken met corona, zijn de gevolgen zwaarder dan voor de gewone gevaccineerde mens. En dat kan ik nu echt wel missen. Dus zet ik braaf mijn masker op, ook al is het geen zicht, en lijkt het overdreven 😏. 

En nu het weer slecht weer wordt, wordt het heel moeilijk om nog op een terras te lunchen of iets te drinken. Dus kies ik er zaken uit die mij 'veilig' lijken: zaken met hoge plafonds, waar de mensen liefst niet te dicht op elkaar zitten. In een klein gezellig bruin café ga je mij nog niet snel tegenkomen!

Tussen veel volk voel ik me niet zo echt op mijn gemak. En waar kwam ik veel volk tegen? Juist ja, op het trouwfeest van mijn neef. Het was heel fijn om na anderhalf jaar mijn familie (tantes, nonkels, neven) nog eens te zien en met hen een babbeltje te slaan! We hebben echt genoten van het feest - nog eens feesten na anderhalf jaar (behalve de trouw begin september) was fijn! En het bruidspaar had ongelofelijk veel geluk met het weer: stralende zon en eigenlijk nog wel warm. Daardoor kon de receptie doorgaan op het grote terras. Dus ik op mijn gemak. Het eten was binnen, maar we zaten bij mijn broer, zus en hun partners. Die hadden voor de gelegenheid allemaal een zelftest gedaan (speciaal voor mij 😀) zodat ik zeker was dat ik al niet door hen kon besmet worden (dankjewel allemaal!) (dat bracht natuurlijk wel de nodige ongerustheid met zich mee, want wat als ze geen symptomen hadden en toch een positieve zelftest aflegden? 😱 - gelukkig waren die tests allemaal negatief). Dus ik zat op mijn gemak. Alleen bij het dansfeest was ik niet echt op mijn gemak. Zoveel mensen aan het dansen en het feesten. Allemaal dicht op elkaar. Zonder 'Covid Safe Ticket', mondmaskers of sociale afstand. Daar durfde ik echt niet tussen te gaan staan, en mijn mondmasker opzetten, zag ik al helemaal niet zitten (sociale druk, weet je wel, 'wat loopt die nu met haar mondmasker op?'). En dus kreeg ik het even heel moeilijk tijdens dat feest: want hoe ik daar aan de kant stond om zoveel mogelijk mensen te vermijden, dat is niet hoe ik ben. In normale omstandigheden ben ik zelf een 'plakker' (laatblijver) en kan ik volledig uit te bol gaan (remember mijn 40-jarig feestje). En nu stond ik daar maar wat, in mijn hoofd maalde het de hele tijd 'ik moet voorzichtig zijn...' 'ik kan daar echt niet tussen gaan staan...', 'ik wil eigenlijk ook bij de hoop dansen maar durf niet...'. Dus dat was niet zo fijn. We waren dan ook als eersten weg van de neven en de nichten. En dit is niet van onze gewoonte...! 

Ik hoop echt, bij een volgend feest, dat ik me zal kunnen laten gaan, zonder te moeten denken aan 'voorzichtig zijn', en dat ik uit de bol kan gaan en zeker niet als eerste zal vertrekken...

En wat volgt verder? Deze week is chemovrije week en dus een drukke lunchweek (allemaal op locaties met hoge plafonds (want slecht weer) of op een terras - met de nodige dikke truien aan. Dit weekend is een echt familieweekend waarin ik mijn vader met vriendin, en schoonouders zie. Ik zal er dus van genieten, vooraleer ik er maandag weer tegenaan ga: start van kuur 5, dus grote chemo. De dag erna krijg ik mijn derde coronaspuit plus een spuit om mijn witte bloedcellen te boosten. Ik hou mijn hart al vast voor hoe mijn lichaam zal reageren op die overdosis aan 'gif' in mijn lichaam... Ik voorzie een zware week, en hopelijk tegen het weekend weer erbovenop om wat fijne dingen te doen om daarna weer een kleine chemo te krijgen... En daarna: familieweekend! Met mijn vader en vriendin, zus, broer en hun gezinnen. Dat weekend werd 2 keer verplaatst (juist ja, wegens corona) maar binnenkort is het eindelijk zover. Ik kijk er enorm naar uit. Maar dus eerst nog - juist ja - kuur 5 😏