Te vroeg victorie

 Te vroeg victorie


In mijn vorige post heb ik te vroeg victorie gekraaid. Ik ben nog niet thuis en denk pas na het weekend naar huis te kunnen...

Reden: gisteren weer onder volledige narcose en onder het mes.

Woensdag begon de dag al slecht: misselijk en weinig eetlust, in tegenstelling tot dinsdag waar ik me redelijk goed voelde. Woensdagnacht ging het van kwaad naar erger - nauwelijks geslapen en tegen einde van de nacht zo misselijk dat 'het' er allemaal uitkwam. Toen ik donderdag (gisteren dus) opstond en in de spiegel keek, wist ik niet wat ik zag: een walrus 🙈. Nee, heel mijn nek en gezicht waren gezwollen. Dokter erbij gehaald en die besliste om me weer te opereren, want was een interne bloeding, bloed was opgehoopt en kon niet weg, dus moest eruit via operatie...

Waarschijnlijk combinatie van factoren: klonters en bloedingen door nemen van bloedverdunners en dan nog eens door beschadiging bij het overgeven... Was alleszins iets dat ze hier nog nauwelijks gezien hebben - nabloedingen zo laat na de operatie. Moest weer met mij gebeuren 😔

Enfin, vandaag voel ik me beter, al wat kunnen eten en zo. Mijn gezicht is nog gezwollen van het vocht, dus ik zie er niet uit 🙈

Eerste chirurg zei me 'morgen naar huis', maar ik hoop eigenlijk pas later, want eerst wilden ze me ook al woensdag naar huis sturen, stel je voor dat ik dit thuis had voorgehad?!

Een tweede chirurg zei zondagavond of maandag naar huis, dat klinkt geruststellender.

We zien wel wanneer ik thuis ben, op een dag...!


Reacties

  1. Unknown13 december 2021 om 10:04

    Wat een pech, Katrien! Weet je nu al wanneer je naar huis mag? Of ben je er al 😉

    BeantwoordenVerwijderen

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Slecht nieuws (update)

Afbeelding
Slecht nieuws (update) Update: 18 keer chemo... Scan na de 9e keer... En daarna? Geen idee of ze dan nog iets voor mij in petto hebben...  Afgelopen donderdag kregen we het slechtste nieuws dat we konden krijgen. Alé, het op 1 na slechtste nieuws. De immuuntherapie slaat niet aan, er zijn nieuwe letstels gevonden, deze keer in de lever. Er is geen studie meer voor mij, ze kunnen enkel een traditionele therapie voorstellen, eentje die ik al gehad heb. Chemo, taxol en carboplatinum, zelfde combinatie als ik 7 jaar geleden heb gehad. Ik ben gebroken, Brecht is verdrietig maar houdt zich sterk, Eppo weet niet helemaal wat er gebeurt... Ik zie het niet zitten, opnieuw die chemo. Opnieuw een kap om mijn haar iet of wat te behouden. Opnieuw ijswanten en ijsschoenen om tegen te gaan dat de kleine zenuwen aan mijn vingers / tenen niet afsterven. Me opnieuw slecht voelen. Ik word al misselijk als ik er aan denk. Start 10 juni, wekelijks. En ja, de geplande vakantie zullen we kunnen doen. Ze gaan
Meer lezen

Nieuwe behandeling (update)

Afbeelding
  Nieuwe behandeling (update) Kleine update voor diegene die de post al had gelezen: tumormarkers staan al ruim boven de 70, dus de therapie zal snel starten 😔 We hadden het ergste gevreesd, het is niet het allerergste geworden, maar toch niet goed: de tumoren zijn, weeral, aan het groeien, en er moet een nieuwe behandeling worden gestart... De periode tussen de laatste chemo en de bespreking van het resultaat van de scan, was een echte rollercoaster. Hoewel het karretje voornamelijk naar beneden ging, bleef die soms steken op een platform. De week voor de bespreking echter, ging die in een heel diep dal... We hebben geprobeerd onze gedachten te verzetten. Ik voelde wel dat ik vooral nood had aan contact met mijn gezin en mijn dichtste vriendinnen (en dat zijn er nog steeds wel veel hoor 😊) en familie. Ik voelde precies dat de tijd (en vooral mijn tijd) zo beperkt is, dat ik niet altijd zin had om dingen te doen waar ik vooral energie moet insteken en zelf niet zoveel uithaal... En i
Meer lezen

Pijnmedicatie

Afbeelding
  Pijnmedicatie 'Je ziet er goed uit.' Een zin die ik de afgelopen tijd meermaals te horen kreeg. Het flatteert, ben blij dat de mensen dit zeggen, en ik wil het ook echt geloven dat dit zo is. Een paar kilootjes minder dan in het najaar en mijn haar dat weer de normale 'dikte' heeft. Dat doet wat met een mens 😊 Mijn antwoord daarop is tegenwoordig: 'dankjewel' (want ik ben echt dankbaar dat mensen dit zeggen), maar ook 'ik zie er beter uit dan ik me voel'. Of laten we het anders zeggen. Ik voel me eigenlijk redelijk goed, ik kan nog steeds doen wat ik wil (eten, sporten, sociale bezigheden). Maar ik heb wel pijn. En de pijn is dé bepalende factor voor hoe ik me mentaal voel. Heb ik pijn, gaat het mentale zijn achteruit; heb ik geen pijn, ben ik mentaal ook wat sterker. En daar zit nu het probleem. Zoals ik in de eerdere post schreef, neem ik nu pijnmedicatie. Een traagwerkende (een pilletje 's morgens en eentje 's avonds). Eerst waren het table
Meer lezen