Terug naar af?

 Terug naar af?

Mijn tumormarkers zijn opnieuw gestegen 😞

Na het 'goede' nieuws van eind december, waarbij bleek dat er nog geen kanker in de schildklier zat, en geen extra behandeling nodig was, heb ik wat tijd gehad om te bekomen.

Na een fijne en gezellige oudejaarsavond, hadden Brecht, Eppo en ik een paar mooie dagen aan zee. De zeelucht doet altijd deugd. We hebben gewandeld, lekker gegeten, gezelschapspelletjes gespeeld, op het strand putten gegraven en torens gebouwd (Brecht en Eppo, ik keek toe 😉), met de go-cart gereden, kortom, alles wat je 'hoort' te doen aan zee. 

Toch werden de fijne dagen bij mij wat overschaduwd door pijn. Tussen kerst en nieuw begon ik pijn te krijgen in heel mijn buik. Pijnlijke steken. Pijnscheuten. Soms maar een fractie van een seconde. Maar toch. Precies messen die snijden. Ondertussen maakten mijn hersenen overuren met piekeren... Had ik die pijn nu ook niet gevoeld net voor de start van de chemo? En vijf jaar geleden voordat ik de eerste diagnose kreeg? De ene dag was de pijn er wel, de andere dag niet of minder. Maar echt volledig weg ging ze niet... Ik moest nog starten met de nabehandeling en zou het al te laat zijn, zou de kanker nu alweer gegroeid zijn in die twee maanden dat ik gestopt ben met de chemo? Mijn gemoed werd ook bepaald door dat gepieker. De ene dag was ik al wat vrolijker dan de andere. 

De dag voordat ik naar het ziekenhuis moest voor een eerste behandeling, hadden we nog een heel fijn nieuwjaarsfeest bij ons thuis, met mijn familie, allemaal samen. Wat een mooie dag was dat! Iedereen (vader en vriendin, broer en gezin, zus en gezin en wij) nog eens bij elkaar zien! Dat was weer veel te lang geleden. 

En dan kwam maandag, en moest ik naar het ziekenhuis. Met een bang hart. Ik dacht dat ik er daar op een anderhalf uur vanaf zou zijn, maar blijkbaar zou het toch langer duren, en moest ik toch zo'n drieëneenhalf uur voorzien. Tijd genoeg dus om te piekeren en om verschillende artsen en verpleegsters te zien... De verpleegster kwam langs om bloed te nemen. De assistent-dokter kwam langs, en ik vertelde wat er scheelde. Ze onderzocht me en zei me dat de arts nog zou langskomen later die dag. Daarna kwam de psycholoog, en toen ben ik gecrasht. Alle opgekropte angst van de afgelopen tijd kwam eruit. Ze vroeg me hoe ik me zou voelen als de tumorwaarden gestegen zouden zijn. Ik zei haar dat ik dan helemaal zou crashen. Na ons gesprek ging ze weg, kreeg ik de nabehandeling (via een baxter), werd ik weer afgekoppeld, en kon ik weer naar huis... Geen dokter meer gezien... 

Vanaf die dag liep ik echt de muren op, ik voelde me emotioneel meer niet goed dan wel goed. De onzekerheid (waarom is de dokter niet meer langsgekomen, wellicht omdat de markers gestegen zijn en de psycholoog aangegeven heeft dat ik deze beter niet zou weten?) en de pijnen maakten me helemaal gek. Tot vrijdag heb ik dat zo volgehouden, en toen heb ik, samen met Brecht, het bloedonderzoek bekeken in de online app... En effectief: de markers zijn gestegen. F***, Kl***, G**V**D****,... En nu? Afwachten.

Emotioneel zijn de laatste dagen / weken een rollercoaster. Er zijn momenteel meer downs dan ups. Echt moeilijk, pijnen voelen en niet weten waar ik aan toe ben. Binnenkort zullen we wel meer weten (afspraak met een professor is ingepland en volgende behandeling is op 31 januari), maar het is moeilijk... Voor mij lijkt het een verhaal te worden van 'terug naar af', met binnen de kortste keren weer een chemokuur. Sowieso ben ik er nog niet vanaf, en dit zal ook nooit zo zijn...

En de start op het werk is ook wat uitgesteld. Emotioneel ben ik er niet klaar voor...

Ik voel me een beetje als het strand bij stormtij tijdens ons verlof - net als het strand werd verzwolgen door de zee, lijk ik te worden verzwolgen door negatieve emoties... Hopelijk trekt dit snel terug weg, net zoals de zee ook snel weer weggetrokken is naar een normaal level en het strand weer zichtbaar werd...

• Onlangs vroeg Eppo mij 'mama, zou jij me ooit in de steek laten?'. 'Natuurlijk niet!' was het antwoord. Maar diep vanbinnen is de vrees dat ik ongewild, het kind veel te vroeg in de steek zal moeten laten...
• Het vierde en laatste seizoen van mijn favoriete programma - mijn guilty pleasure - 'Dertigers' is opnieuw opgestart. Is echt zo'n 'no brainer' programma, zo'n beetje pulp. Toeval wil dat er nu een verhaallijn inzit rond erfelijke eierstokkanker... Heel even heb ik gedacht niet verder te kijken, maar ja... Het blijft mijn guilty pleasure, dus kijk ik toch. En probeer van de andere verhaallijnen te genieten... 
• Meer dan ooit mis ik het om dicht bij mijn familie te wonen. Gewoon eens binnenspringen kan niet, mijn vader woont op bijna 2 uur rijden van bij mij, mijn zus op 1 uur rijden en mijn broer op zo'n 40 minuten rijden. Had ik het geweten... Ja, wat dan? Waren we dichter bij elkaar gaan wonen? Tja, 'gedane zaken nemen geen keer'...
• En meer dan ooit mis ik mijn mama: een babbeltje, een knuffel, een woordje van troost; in moeilijke tijden is het gemis des te groter...
• Ik hoop echt, uit de grond van mijn hart, om de volgende keer een positievere post neer te schrijven. Ik ga dit ook proberen, 'no matter what' er op me afkomt en 'no matter what' het volgende nieuws ook is...