Terug naar af

  Terug naar af

Zoals de titel het zegt: het is terug naar af. Ik moet weer starten met een rondje chemo.

De pijnen waarover ik sprak, zijn de afgelopen weken steeds erger geworden. Ik voelde gewoon in heel mijn lijf dat de tumoren aan het groeien waren. De verbazing was dan ook niet groot toen de arts maandag meedeelde dat de tumoren gegroeid zijn (en nieuwe bijgekomen? Daar was hij niet duidelijk over). En dat ik dus opnieuw moet starten met een chemobehandeling.

Brecht en ik hebben echt een klop van de hamer gekregen. Ik weet niet wat ik nog moet denken, geloven, hopen. Zo langzaamaan geef ik de hoop op. Brecht probeert me wel op te peppen en te zeggen dat ik positief moet blijven en moet geloven dat de nieuwe behandeling zal werken, maar het is zo f***ing moeilijk... 

Komt er nog bij dat de start van de behandeling ten vroegste voor 9 maart zal zijn, dus alweer wachten...

De arts zei dat op de scan van 9 februari (jaja, zo lang geleden al) een groei te zien is van de tumoren, en we niet gewoon kunnen blijven toekijken. Dat zei hij op maandag 21 februari. Hij zei wel dat het geen 'explosieve' groei is. Maar sedert de scan heb ik wel het gevoel dat de pijnen toegenomen zijn, dus ik vermoed dat alles gewoon groeit en groeit en groeit, zolang ik niet kan starten met de chemo. Ik hoop gewoon dat er ondertussen geen explosie aan de gang is, al heb ik het gevoel van wel.

Doordat de behandeling verandert, heb ik op maandag 21 februari dan ook de onderhoudsbehandeling, die gepland was, niet gekregen... Dus dan ga je naar het ziekenhuis in de veronderstelling dat je een behandeling zal krijgen, gaat die niet door, en moet je de rest van de dag in ziekenhuis doorbrengen voor nog wat onderzoeken. Het was een lange, vermoeiende, emotioneel uitputtende dag.

Plan is nu om in te stappen in een studie. Jaja, ze hadden toch nog een studie voor mij in petto. De studie waarover ik in mijn vorige post sprak, kan voor mij niet doorgaan omdat mijn tumor niet aan de eisen voldoet (eiwitten zitten niet aan buitenkant van tumor). Maar ze willen me dus laten instappen in een andere studie. Probleem daar is dat er eerst nog een heleboel onderzoeken moeten gebeuren, vooraleer ik kan starten: hartonderzoek, bloedonderzoek, gewone parameters zoals bloeddruk, en biopsie. En het is die biopsie die alles vertraagt: de punctie was vandaag (donderdag),  dat moet dan klaargemaakt worden om op te sturen naar het labo. Daar hebben ze 5 tot 10 dagen nodig om dat te analyseren, om te weten of ik al dan niet kan meedoen... Als ik op 9 maart niet kan starten, volgt opnieuw een CT-scan omdat de laatste scan maximaal 1 maand oud mag zijn. Wat een shit is dit zeg, wachten op de start van de behandeling, wetende dat ondertussen alles nog maar wat aan het groeien is...

De behandeling bestaat uit 6 rondes. Elke ronde bestaat uit: week 1 - behandeling met chemo (nieuwe chemo die ik nog niet gehad heb), avastin én studieproduct (placebo of immuuntherapie); week 2 - rust; week 3 - behandeling met avastin en studieproduct (opnieuw placebo of immuuntherapie); week 4 - rust. Dit 6 keer. Snel uitgerekend betekent dit dus een 26-tal weken bezig - we zitten al gauw midden augustus tegen dat dit achter de rug is... Als ik niet kan meedoen aan de studie, bestaat de behandeling ook uit 6 rondes, maar dan is het om de 4 weken enkel chemo...

Ow ja, en de kans dat ik het studieproduct krijg, is één kans op twee. Laten we hopen dat we deze keer eens het juiste lotje trekken...!

Mentaal is het zwaar. Beseffen en onder ogen zien dat je zo zwaar ziek bent, is heel moeilijk. Ik wil mezelf gewoon zien als de Katrien van vroeger, die graag leeft, graag met vrienden afspreekt, graag met haar gezin samen is, een liefdevolle mama, en echtgenote, zus, dochter, vriendin,.... Maar nu ben ik Katrien met die f***ing kanker. Velen weten dat ik zo zwaar ziek ben. Zien mensen mij nu echt anders? Als 'Katrien met kanker'? Of kijken mensen nog steeds naar mij als 'Katrien'? Ik vrees toch dat eerste...

Deze week overleed de dichter Stijn De Paepe. Hij had ongeveer dezelfde leeftijd als ik, met kinderen van ongeveer dezelfde leeftijd als Eppo, en helaas had hij ook kanker. Ik spiegelde me een beetje aan hem. Sinds kort was ik hem beginnen volgen op Instagram omdat hij me had geraakt met de manier waarop hij met zijn ziekte omging, en de manier waarop hij sprak over 'het einde' en de 'eindigheid'. Helaas heb ik hem maar een kleine maand kunnen volgen, veel te snel was hij weg...