Eén kans op twee

  Opluchting Het resultaat van de scan is bekend... En ik had het nooit verwacht, maar die was ok. Blijkbaar is alles toch stabiel gebleven. Je kan je niet voorstellen hoe opgelucht ik was toen ik dat hoorde. Ik ben zelfs in tranen uitgebarsten. Het waren ook zo'n zenuwslopende weken, ik had die pijnen en ging ervan uit dat het niet anders kon dan dat alles gegroeid was. Waar die pijnen vandaan komen, weet ik niet, ook de dokter kan dat niet precies zeggen. Natuurlijk zijn de tumoren er nog steeds, ze zijn niet gekrompen of zo. Maar waarom ik dan een paar weken geleden geen pijn had, en nu wel, is niet uitgeklaard... De afgelopen weken waren zenuwslopend.  Brecht en ik hebben meer dan ooit met elkaar gepraat. Vooral over zware zaken zoals 'wanneer ik er niet meer zal zijn'. Daardoor zijn we emotioneel nog dichter naar elkaar gegroeid. We zien elkaar toch zo graag 💓. Ook ben ik gestart met het maken van een 'herinneringsdoos' voor Eppo. Hard, maar het is wel iets wa

  Pijn Ik heb pijn. Zowel fysiek als mentaal... Fysiek : in een eerdere post (paar maanden geleden), sprak ik over de pijnen die ik voelde. Zo wat verspreid in mijn buik. Die pijnen waren prominent aanwezig voor de start van de laatste chemokuur. En zoals ik eerder schreef, waren die pijnen na een tijdje weer weg (dus hoera, de chemo deed zijn werk, dacht ik). Welnu, de pijnen zijn terug... Het is begonnen aan de zee. In de midweek van 8 augustus waren we aan de zee, en toen plots, aan het einde van die week, was de pijn er weer. Stekende pijn die ik herkende van tevoren... Ik hoopte op dat moment nog dat het door de chemo was, die ik op 1 augustus had gekregen. Dat het een nevenwerking was van die behandeling. En dat het wel weer zou wegtrekken. Maar het ging niet weg. En werd ook niet beter, enkel maar uitgebreider... Bij mijn eerstvolgende bezoek aan het ziekenhuis durfde ik er niets van zeggen tegen de arts. Ik hoopte stiekem nog dat de pijn alsnog zou wegebben. Maar twee weken lat