Pijn

september 02, 2022

Pijn

Ik heb pijn. Zowel fysiek als mentaal...

Fysiek: in een eerdere post (paar maanden geleden), sprak ik over de pijnen die ik voelde. Zo wat verspreid in mijn buik. Die pijnen waren prominent aanwezig voor de start van de laatste chemokuur. En zoals ik eerder schreef, waren die pijnen na een tijdje weer weg (dus hoera, de chemo deed zijn werk, dacht ik). Welnu, de pijnen zijn terug...

Het is begonnen aan de zee. In de midweek van 8 augustus waren we aan de zee, en toen plots, aan het einde van die week, was de pijn er weer. Stekende pijn die ik herkende van tevoren... Ik hoopte op dat moment nog dat het door de chemo was, die ik op 1 augustus had gekregen. Dat het een nevenwerking was van die behandeling. En dat het wel weer zou wegtrekken. Maar het ging niet weg. En werd ook niet beter, enkel maar uitgebreider... Bij mijn eerstvolgende bezoek aan het ziekenhuis durfde ik er niets van zeggen tegen de arts. Ik hoopte stiekem nog dat de pijn alsnog zou wegebben. Maar twee weken later, bij het volgende bezoek (afgelopen maandag), heb ik het toch vermeld. De arts zei me dat hij de tumorwaarden opnieuw zou meten (doet hij sowieso om de twee weken), én dat hij de scan, die ingepland stond op 22 september, zou vervroegen. Dus volgende scan op 9 september. En ik vrees dat het verdict dan weer niet ok zal zijn, en dat ik binnen de kortste keren weer aan een nieuwe chemo zal zitten (eentje die ik al gehad heb, in zwaardere dosis deze keer...). Het resultaat van de tumorwaardes werd me ook niet meegedeeld, alleen bevestiging dat de scan vervroegd werd...

Mentaal: het was mentaal sowieso al moeilijk na het gesprek over de vorige scan (zie vorige post). Maar sedert dat de fysieke pijnen terug zijn, is het heel erg moeilijk. Mentale pijn, noem ik het. Het is enorm moeilijk nog positief te zijn over de tijd die zal komen. Piekergedachten spoken constant door mijn hoofd (als de kanker nu alweer gegroeid is met deze chemo, wat gaan ze dan nog uit hun hoed toveren om die toch enigszins stabiel te houden? heel veel opties zijn er niet meer? straks ben ik uitbehandeld? ...). Normaalgezien zou ik weer aan het werk gegaan zijn op dinsdag 23 augustus. Maar ik kon het niet. Zit er helemaal door. Ik heb het gevoel dat ik nu andere dingen moet doen: werken aan mijn mentale weerbaarheid, en 'herinneringen maken' voor Eppo en Brecht. Het voelt allemaal zo onwerkelijk. De psycholoog liet me al verstaan dat ik in een soort rouwproces zit: ik moet afscheid nemen van een verre toekomst. Dingen bekijken van dag tot dag. En zoals ik al eerder zei, plannen maken in de nabije toekomst. Niet te ver vooruit denken. En dat is verdorie enorm zwaar.

Brecht probeert me daarin te helpen, hij werkt zelf ook aan zijn mentale weerbaarheid. Want we moeten er geen tekeningetje bij maken: ook voor hem is het enorm zwaar. We praten veel met elkaar, de tranen stromen vaak rijkelijk over mijn wangen. Maar het praten doet goed, de inzichten die hij me probeert bij te brengen, doen goed. Het belangrijkste is dat ik me niet volledig laat gaan. Dat ik zo lang mogelijk de rol van echtgenote, moeder, dochter, zus, nicht, vriendin op mij kan nemen. Dat ik er zo lang mogelijk bij ben. En me dus niet laat gaan... Maar opnieuw: het is moeilijk. Enorm moeilijk.

Eppo weet nog niet veel over heel deze toestand. De psycholoog vindt ook niet dat we momenteel meer moeten zeggen. Hij weet dat ik ziek ben, maar stelt er nooit vragen over. Ik probeer mijn verdriet voor hem te verbergen, niet te wenen waar hij bij is. Maar waarschijnlijk heeft hij me wel al horen wenen. Hij weet niet hoe ernstig het is, hoe uitzichtloos. Pas als de artsen er termijnen op beginnen plakken, moeten we hem inlichten. En ik ben zo bang dat die dag snel komt...

En verder? Ons huishouden is een beetje een ramp aan het worden: koken is ongestructureerd, bijna elke dag vragen we ons af 'wat gaan we nog eens eten vandaag?', en meestal is dat dan nog niet al te gezond. De was blijft liggen, de kuis blijft liggen (zeker omdat onze kuisvrouw maar om de 2 weken komt, 2 weken geleden hebben we ze niet laten komen, want toen verjaarde Eppo, en we wouden uitslapen. En deze week is ze ziek...! En zo is het huis vuil! En zelf hebben we er de goesting niet voor. Luxeprobleem🙈 ).

Ik krijg soms de vraag: kan je nog genieten van fijne dingen? En het antwoord is: JA! Ja, ik kan nog genieten van de fijne dingen: ons uitje naar de zee, het verjaardagsfeestje van Eppo, een trouwfeest afgelopen weekend (lang geleden dat ik nog zo uit de bol ben gegaan), concertjes meepikken (Hooverphonic en Clouseau), etentjes met vriendinnen, uitjes en tennispartijtjes met Brecht, Eppo naar school brengen op de allereerste schooldag na de vakantie, enz... Maar toch is er altijd een stemmetje in mijn hoofd 'misschien de laatste keer?'.

Hier een kleine selectie van een aantal toffe momenten sedert 1 augustus... Dus genieten kan nog wel...

Eén van de vele zonsondergangen aan zee