Erop of eronder

Erop of eronder

Het is wat rustig geweest op de blog. Ofwel vond ik niet altijd de moed om weer te schrijven, ofwel niet de goesting of niet de tijd. Maar sommige lezers beginnen zich natuurlijk vragen te stellen, en er komt een zeer belangrijk moment aan, dus tijd voor een update...

Volgende week is het erop of eronder. Maandag heb ik opnieuw een scan, begin december het resultaat. Ik ben nu al ongelofelijk gestresseerd hiervoor. Reden daarvoor: bij de vorige scan kon het effect van de chemo nog meespelen (begin augustus had ik de laatste chemo gehad, begin september was de scan). Maar nu niet meer - dat is al te lang geleden. Dus deze scan zal uitwijzen of de nabehandeling al dan niet iets doet... Erop of eronder dus.

En ik denk echt dat het eronder zal zijn. Niet goed. Want ik heb pijn. Voor de mannelijke lezer is de volgende passage misschien wat raar om te lezen... Want de pijn situeert zich in de vagina. En laat het net daar zijn waar er een tumor zit, op de vaginatop. Dus pijn op de plaats waar tumor zit, moet wel wijzen op groei van de tumor, niet? Relativeren lukt me niet meer, alles maalt in mijn hoofd, de stress is heel groot...

5 december krijgen we het verdict. Tenzij er onmiddellijk actie nodig is, dan bellen ze me op van het ziekenhuis. Maar dus: 5 december ja, de dag voor Sinterklaas. En dat maakt het dubbel zo moeilijk. Ik weet wel 'Sinterklaas is iets voor kinderen'... Maar Eppo gelooft er nog zo hard in! Deze morgen zei hij bij het wakker worden 'Joepie, nog 20 dagen en dan is het 5 december!'. Dan kan hij zijn schoen zetten, dan kan hij vol spanning uitkijken naar wat de sint hem zal brengen. En in mijn hoofd klinkt het 'dan zullen we misschien het nieuws krijgen dat we nooit hadden willen krijgen'. Wat een moeilijke oefening, blij zijn voor je kind en samen uitkijken naar die datum, maar tegelijk zelf heel hard niet uitkijken naar die dag... In ieder geval komt de sint bij ons in het weekend, dus dat zal vóór 5 december zijn...

Nochtans is de afgelopen tijd goed geweest: ik heb me beziggehouden met mezelf, met mijn gezin, met vrienden en familie.

Eerst en vooral: mezelf.

Zoals ik al eerder schreef, was ik begonnen met gezond te eten. Het stricte dieet van rauwe groenten was niet haalbaar, ik werd er niet gelukkig van. Op een bepaald ogenblik wou ik overschakelen naar het Keto-dieet (omdat ik een boek las van Willem Cortvriendt, die beweert dat het Keto-dieet positieve invloed zou kunnen hebben op de tumoren). Maar dat dieet is nooit van de grond gekomen, het leek mij ook veel te zwaar, en de gedachte dat ik de rest van mijn leven Keto zou moeten eten, maakte me ook ongelukkig... Ondertussen is het allemaal wat afgezwakt naar 'zoveel mogelijk groenten, en zo weinig mogelijk koolhydraten' eten... Geen idee hoe lang ik dit nog ga volhouden, want soms denk ik 'wat is het waard?'.

Verder ben ik ook nog redelijk bezig met sporten: ik probeer zeker in de week quasi elke dag iets te doen - zwemmen, fietsen, wandelen, tennissen (de lessen gaan eigenlijk goed). De yoga / meditatie heb ik helaas opgegeven. Het werkte niet echt. Maar bon, ik probeer dus wat aan lichaamsbeweging te doen.

En de combinatie van gezond eten en bewegen heeft ook een effect: er zijn al wat kilo's af. Maar dan begin ik me nu weer zorgen te maken 'het ligt misschien gewoon aan de tumor die groeit, waardoor ik dus afval'. Vandaag heb ik ook geen zin in geen één van de twee - gezond eten en bewegen. Want 'for what it's worth?'...

Maar de afgelopen tijd heb ik ook wel wat mooie momenten gehad met vrienden en familie: een etentje hier, een uitstapje daar. En we gingen ook naar het trouwfeest van de vriendin met wie ik op vrijgezellenweekend was geweest, en dat was een topfeestje. Brecht en ik hebben ons toch eens goed kunnen laten gaan (ik zonder alcohol weliswaar, ik was Bob)! Ik ging ook nog naar wat concertjes (in het Depot (Duncan Laurence) en in het Sportpaleis (Oscar & The Wolf) - was ik in jaren niet meer geweest) - muziek kan mijn gedachten echt wel verzetten dus moet ik vaker doen 😉

En ik heb er ook wat mooie weekends opzitten.

Ik ben op 'bosbadweekend' geweest: samen met een vriendin en een groep geïnteresseerden mezelf onderdompelen in het bos. Een beetje bewegen/dansen in het bos, inclusief meditatie. Dat deed deugd en maakte me helemaal zen.

Daarnaast hadden we ook een fantastisch familieweekend (met vader en vriendin, broer, zus en de gezinnen). Het was fantastisch samen te zijn met de familie, met elkaar te praten, wat lekker eten en drinken, enz... Helaas was er ook een stemmetje in mijn hoofd dat zei 'de laatste keer?'. Want dit is iets dat ik echt niet van mij kan afzetten, vooral door de pijnen die ik voel...

Tot slot zijn we ook een midweek met ons gezin weggeweest, naar Zeeland. Ook weer fantastisch om samen met Brecht en Eppo dingen te doen die we anders niet doen: elke dag zwemmen in het subtropisch zwembad, wandelingetjes maken op het strand, lekker relaxen in het huisje, met een boekje erbij. Ik wou dat het kon blijven duren.

En nu zit het erop. Nu is het wachten op die scan en op het resultaat. Dat wachten, die onzekerheid is zwaar, maar de pijnen zijn er, en ik verwacht me aan het ergste...

Om het wachten iets draaglijker te maken gaan Brecht en ik nog een weekendje weg naar een wellnesshotel. Wellness is iets wat we vroeger wel vaker eens deden, maar stond de afgelopen jaren op een laag pitje. Ofwel stak corona er een stokje voor, ofwel was ik in een chemobehandeling, wat niet zo goed is om te wellnessen... Daarom gaan we er nu naartoe, nu ik momenteel geen chemo heb. Ik weet alleen niet of ik er echt wel heel erg van zal kunnen genieten. Op het ogenblik dat we het boekten, nog wel, maar nu ben ik zo gestresseerd dat het me moeilijk lijkt. Ik zal alleszins mijn best doen.

En dat tripje is ook om onze huwelijksverjaardag te vieren, want hé, we zijn ondertussen al 7 jaar getrouwd... Die 7 jaren waren een rollercoaster. Op 31 oktober 2015 door het huwelijk verenigd en eind 2016 viel al het eerste verdict. Dit hadden we ons toch wel even anders voorgesteld...

Hieronder het tekstje dat ik op Facebook schreef op onze huwelijksverjaardag, een tekstje speciaal voor Brecht...

7 jaar geleden gaven we elkaar het ja-woord. Trouw in goede en kwade dagen. Nooit hadden we toen kunnen denken dat die kwade dagen zo snel zouden komen. We sloegen ons er doorheen, en beleefden heel veel mooie tijden de afgelopen 7 jaar. Toch is het een rit van vallen en opstaan. Een rollercoaster die niet stopt. Zo blij dat jij aan mijn zijde blijft staan tijdens de vele kwade dagen die ons treffen. Maar ook zo dankbaar dat ik de vele mooie dagen met jou kan beleven. Ik zie je graag, tot in de oneindigheid. Op naar nog veel mooie dagen xxx

Wat foto's van de afgelopen 2 maanden, van mooie dagen en momenten...

Brecht en ik op het huwelijksfeest begin november - was een fantastische avond