Stabiel

 Stabiel

"Ik zal maar met de deur in huis vallen. De scan was goed. Op de scan is geen groei te zien, tumorwaardes zijn stabiel." Dat is wat de dokter zei toen we bij hem binnenkwamen. Ik kon het bijna niet geloven. De afgelopen tijd had ik toch wel fameus pijn gehad, en die pijn ging niet meer weg, dus hoe kan het dan dat alles stabiel was? Heel raar.

De afgelopen maand was de pijn van 'paar dagen wel, paar dagen niet' naar 'elke dag' geëvolueerd. Zo'n twee weken voor de scan had de psycholoog me gezegd dat 'als de pijn niet continu was, die ook van iets anders kon komen dan van een groei van de tumor'. Nadat ze dat gezegd had, is de pijn niet meer weggegaan... En nu, sedert ik het resultaat van de scan weet, is de pijn veel minder (veel minder frequent en veel minder hard). Dus wat is dat nu? Is dat dan echt psychologisch? De arts heeft me wel gezegd dat de pijn wellicht van de tumor komt, maar die is dus niet gegroeid. De psycholoog denkt toch dat het feit dat ik 'meer en continu pijn heb', gerelateerd is aan de stress van de afgelopen tijd. Daardoor raak je meer verkrampt (bewust of onbewust), waardoor spiertjes verkrampt raken, of zenuwen wat verkrampt/gekneld raken, of zoiets. En je dus de pijn meer voelt... Wie zal het zeggen?

Deze blog had ik ook al vorige week donderdag kunnen schrijven, want eigenlijk weten we het resultaat al sedert vorige week woensdag. Ik was wel van plan om de blog wat vroeger te schrijven, maar het is er nog niet van gekomen. Ik moest even bekomen en genieten van het beter dan verwachte nieuws...

Tussen de scan en de bespreking van het resultaat, liep ik op de toppen van mijn tenen. De psycholoog en de dokter hadden al aangegeven: 'als het echt slecht is, dan laten we je geen twee weken wachten en dan bellen we'. En na de scan verwachtte ik dus elk moment telefoon. Scan was op maandag, op dinsdag ben ik dan gaan eten met een vriendin (die een dagje naar Mechelen kwam). Heel de dag door checkte ik af en toe met kloppend hart mijn GSM: niets, geen telefoon. Toen dacht ik 'ah, maar de bespreking is op donderdag, ze zullen me donderdag of vrijdag bellen'. Op woensdag was ik in de Colruyt, en kreeg ik plots telefoon uit Leuven. Mijn hart stond stil. Ik wou eerst de boodschappen afwerken vooraleer ik naar de Voicemail zou luisteren. Mijn karretje is nog nooit zo snel ingeladen geweest. Eens thuis, luisterde ik naar de voicemail: het was gewoon een kinesist die me belde in verband met een afspraak... Paniek voor niets dus. Donderdag, en vooral vrijdag was ik erg gespannen, maar nog steeds geen telefoon. Het weekend erna hadden Brecht en ik een wellness weekendje gepland in Nederland. Dat weekendje is doorgegaan, en het was echt fijn om zo eens volledig weg te zijn met ons tweetjes. Maar toch ging het ontspannen minder goed, omdat er constant een stemmetje in mijn hoofd was 'de scan zal niet goed zijn'. Ook was die pijn aanwezig, waardoor ik die gedachten ook niet uit mijn hoofd kon krijgen... Het weekend was van zondagochtend tot maandagavond. Dus op maandagochtend had ik zelfs mijn GSM uitgezet, om toch maar niet gestoord te worden in ons 'ontspannen weekend'. Dinsdagochtend nadat ik Eppo naar school had gebracht, heb ik mijn GSM weer opgezet, in de veronderstelling dat ik een gemiste oproep van Leuven zou hebben... Niets... En toen hield ik het niet meer. Heb mijn telefoon gepakt en naar Leuven gebeld. Ik moest het weten, ik kon die onzekerheid niet langer aan. Uiteraard wilden ze het resultaat niet bespreken over de telefoon, dus moest ik een afspraak inplannen, en gelukkig kon ik dus op woensdag gaan. Waar we dus het resultaat hoorden dat we niet verwacht hadden... Maar wat een opluchting was dat!

En sedert dan is de rust wat teruggekeerd, ik ben wat rustiger geworden nu, ben er even weer wat minder mee bezig. Ook doordat de pijn quasi verdwenen is (vreemd toch?). Toen de dokter gisteren langskwam (moest ik dus weer gaan voor mijn tweewekelijkse behandeling) vroeg hij of de pijn beter was met de pijnmedicatie. Ik schaamde me om te zeggen dat ik die eigenlijk niet nam omdat ik de pijn niet meer zo erg voelde... Achteraf bekeken hadden we beter wat sneller een afspraak vastgelegd voor de bespreking van de scan (maar natuurlijk, wat als die echt niet goed zou zijn geweest? Maar onzekerheid is mentaal misschien wel slechter dan zekerheid over een slecht resultaat?). 

Het goede is dat we afgelopen weekend op ons gemak de Sint hebben kunnen vieren. Eppo heeft gekregen wat op zijn lijstje stond (één van de dingen van het lijstje) en was heel blij. Doordat hij daar nog altijd in gelooft, heeft hij ons ook wel vroeg uit ons bed gesleurd. Binnenkort gaan we hem toch de 'waarheid' vertellen hoor. Maar alé, nu kijk ik eigenlijk ook wel uit naar de kerstdagen (tot vorige woensdag durfde ik nog niet aan die dagen denken). We denken eraan een paar dagen naar Parijs te gaan, moet wel nog allemaal geregeld worden...! Maar dat lukt wel. We hebben al voor grotere uitdagingen gestaan 😉 ----- (kleine update op 8 december: we gaan niet naar Parijs en blijven gewoon thuis - het was niet meer mogelijk te reserveren voor de Eiffeltoren dus houden we dat voor een latere vakantie 🤞)

Ondertussen tolt er ook weer vanalles in mijn hoofd: tumorwaardes waren stabiel (waren eigenlijk sedert augustus gezakt maar bij de laatste 2 metingen stabiel). Dus gaan die dan nu weer de hoogte inschieten? En 23 januari is er alweer een scan. Zal die stabiliteit zich doorzetten, of zal er dan op dat moment toch groei te zien zijn? De periode tussen 2 scans is ook zo kort om op adem te komen... En wat met het werk? Zou ik toch niet opnieuw beginnen? Want als ik nu niet opnieuw begin, wanneer dan wel? Die kanker gaat niet meer weg, ik moet ermee leven, dus is het dan nu niet het moment om terug aan de slag te gaan? Na de kerstvakantie dan wel, nu is nog wat vroeg... Maar ja, 2 weken later heb ik dan alweer een scan. Wat als het dan toch niet goed is, en ik maar een paar weken aan het werk ben geweest en dan alweer moet stoppen? Dat kan ik toch niet maken? Pfft, allemaal vragen die nu niet beantwoord zullen worden...

Tot slot: ik wil hierbij nog eens iedereen bedanken die me op één of andere manier gesteund hebben door een babbeltje (persoonlijk of via de telefoon), een berichtje, een momentje samen even gedachten verzetten, enz... Dat zijn de dingen waar ik echt deugd van heb! Dankjewel! Ah, en ik wil ook iedereen nu al fijne en warme en liefdevolle feesten toewensen - Kerst en Nieuw zullen er nu weer snel zijn!

De afgelopen tijd heb ik enorm weinig foto's gemaakt van fijne momenten en uitstapjes. Niet dat die er niet waren, maar foto's zijn er niet. Hieronder een kleine selectie van wat herfstfoto's...