Keertij
Keertij
Het tij is gekeerd... Terwijl ik in de vorige post nog matig positief was, want een scan die ok was, en minder pijn, is de pijn nu opvallend terug, en is de negativiteit weer alom tegenwoordig...
Na de vorige scan heb ik een tweetal goeie weken gehad: ik had nauwelijks nog pijn, voelde me goed, en beleefde fijne momenten: op stap met een vriendin, naar de kerstmarkt en gaan eten met collega's, op café met een tante (jaja, zo echt op café, had ik in jaren niet meer gedaan, en het was echt zalig!). En iedereen zei me hetzelfde 'je ziet er echt goed uit!'. En zo was het ook: ik was wat kilo's kwijtgespeeld door het 'gezondere eten' en door te sporten, en ik voelde me ook echt goed. Maar het was maar schijn...
Want zo'n week voor de start van de kerstvakantie was de pijn terug... En die is niet meer weggegaan. Is enkel maar heviger geworden. Ondertussen leef ik dus ofwel met pijn, ofwel onder de pijnstillers. Als ik pijnstillers neem, is de pijn minder hevig, maar toch nog steeds aanwezig. De pijn wordt dus 'gestild', maar verdwijnt niet...
En dat heeft natuurlijk invloed op mijn gemoed. Ik ben er constant mee bezig. Ik maak me zorgen, dat de groei nu echt is ingezet. Vaak krijg ik als opmerking van mijn gespreksgasten 'vorige keer had je ook pijn en toen was de scan toch ok'. Maar dit kan me niet geruststellen. Want vorige keer had ik geen pijnstilling nodig. Nu wel. Vorige keer was de pijn toch nog anders. Nu heb ik de indruk dat er echt iets nijpt, iets in de weg zit, daar zo onderaan. En ik word er zot van. Ben alweer gestresseerd voor de volgende scan...
En ja, ik heb een fijne kerstvakantie achter de rug (ze is nog niet voorbij, morgen nog een dagje Brussel (inclusief een legotentoonstelling), en zondag nog nieuwjaarsfeestje met mijn vader, zus, broer en gezinnen, kijk ik echt naar uit). We maakten er een vakantie van met veel activiteiten (naar Antwerpen (KMSKA en het reuzenrad), naar de film, gaan ijsschaatsen (iets wat ik in 15 jaar of zo niet meer had gedaan!), naar het lichtfestival in Planckendael, gaan uit eten, en uiteraard ook uitgebreid kerst en nieuw vieren, enz...). En ik heb er op zich van genoten. Maar de pijn was een constante factor, en was toch domper op de feestvreugde.
En ja, ik ben wel eens gecrasht. In de keuken. Terwijl Eppo naar TV aan het kijken was. Toen hij de TV op stil zette, heeft hij flarden van ons gesprek (tussen Brecht en mij) en van mijn tranen gehoord. En ja, ondertussen weten we ook dat hij er soms mee bezig is en zich ook zorgen maakt / vragen stelt. We proberen hem zo veel mogelijk te antwoorden op zijn vragen, maar willen ook niet te pro-actief over heel de toestand vertellen, zodat hij zich toch nog niet al te grote zorgen moet maken. Want dat komt nog... En dat zal ook veel te snel komen. Een kind hoort zich op zo'n leeftijd nog geen zorgen te maken om de gezondheidstoestand van zijn moeder. Helaas is de realiteit wat ze is...
De vakantie is bijna voorbij, Eppo binnenkort weer naar school, Brecht weer aan het werk, en ik weer meer alleen thuis. Ideale situatie om te piekeren. Over mezelf en de scan die er weer aankomt binnen een drietal weken. Ik zie het alweer somber in...
Lichtfestival in Planckendael
Reacties
Een reactie posten