Vakantie
Vakantie
In de paasvakantie gaan we een weekje naar Spanje. We hebben weer iets om naar uit te kijken, op 'lange' termijn. Het is de eerste keer dat we in de paasvakantie zo ver weg gaan. Anders hielden we buitenlandse reizen altijd voor in de grote vakantie. Maar bij mij is het zo verdomd moeilijk om nu al iets te plannen voor de grote vakantie. Dus gaan we maar in de paasvakantie.
Herhaaldelijk heb ik al tegen vrienden en vriendinnen hierover gezaagd: ik vind het zo verdomd moeilijk dat we niets kunnen plannen. Overal hoor ik van iedereen wat hun plannen zijn voor de grote vakantie. En ik ben blij voor hen! Blij dat ze onbezorgd iets kunnen plannen, en naar iets kunnen uitkijken. Maar toch steekt dat ook een beetje bij mij: ik zou ook zo graag vakantie kunnen plannen, maanden van tevoren. Maar mijn situatie laat dat eigenlijk niet toe. Want wie weet wat de toestand is tegen de zomer? Zal ik dan weer in chemobehandeling zijn? Een paar weken/maanden geleden dacht ik nog 'zal ik er dan nog zijn?'. Maar dit is ondertussen wat verschoven naar 'hoe zal ik me voelen, zal er opnieuw een chemobehandeling bezig zijn' (we zijn tenslotte al midden februari). En ja: ik kan natuurlijk een annulatieverzekering nemen bij het boeken van een reisje, voor het geval dat het toch niet zou kunnen doorgaan. Op die manier kunnen we toch iets plannen. Maar het feit dat ik niets meer maanden op voorhand kan plannen met de overtuiging 'wij gaan naar daar op reis in de zomer', is moeilijk. Want ook al nemen we de annulatieverzekering, een stemmetje in mijn hoofd blijft zeggen 'wat als', 'het zal niet kunnen doorgaan'... Dus op lange termijn onbezorgd uitkijken naar een reis, is een onhaalbare kaart geworden... Ik hoop nu toch dat de reis naar Spanje zal kunnen doorgaan, zonder al te veel zorgen - nog anderhalve maand te gaan...
De laatste weken gaat het iets beter met mij, mentaal dan. Reden: het resultaat van de scan was veel beter dan ik had verwacht (stabiel terwijl verwachting fameuze groei was). En ik heb ook wat minder pijn.
Voordat de scan genomen werd, ging het met mij van kwaad naar erger. Toen het resultaat van de vorige scan bekend was (stabiel), was de pijn ineens 'verdwenen'. Ik voelde plots niets meer. Maar zo plots als die verdwenen was, zo plots was die wel weer terug, en die werd alleen maar erger, feller. Daarom heb ik ook weken rondgelopen met de gedachte dat de tumor aan het groeien was en dat die begon te drukken tegen zenuwen (en dus pijn). Het was echt een rollercoaster van emoties, en die rollercoaster ging meer bergaf dan bergop. Ik heb toen ook veel gehuild. Om de pijn te onderdrukken, nam ik wel wat pijnstillers, maar niet op systematische basis. Met die medicatie raakte de pijn niet onder controle, begon ik me fameus op te winden (mentaal), sleurde ik iedereen erin mee (ook Brecht en Eppo), en werd ik wanhopig. Tot het verlossende bericht dat de tumor stabiel was.
Toen ik dat resultaat kreeg, voelde ik me ook wat schuldig. Iedereen die ik de weken ervoor had gezien, had het moeten horen hoe moeilijk het was, hoe erg ik het allemaal niet meer zag zitten, hoeveel pijn ik had, enzovoort. En dan krijgen we het resultaat, en is er zogezegd 'niets aan het handje'? Heel vreemd. Nee, natuurlijk is er wel nog iets aan de hand: de tumor zit er nog, ik blijf ziek, en ik heb pijn, de dokter gaat er ook vanuit dat de pijn van de tumor komt. Waarom ik die pijn dan vroeger niet of nauwelijks voelde en nu veel erger, kon de dokter helaas niet verklaren. Hij heeft me alleen gezegd dat ik de pijnmedicatie op systematische basis moet nemen ('s ochtends en 's avonds). En nu doe ik dat braaf...
En het helpt: de pijn is minder erg. En daardoor ben ik ook mentaal beter. Soms denk ik 'ik kan de wereld weer aan, die medicatie die ik nu neem, doet zijn werk (houdt de tumor stabiel), dus ik heb weer veel tijd in het vooruitzicht, en ik ga vanalles plannen.' Maar dan komt er soms toch een pijnlijke steek, begin ik weer pijn te krijgen ondanks de medicatie, en denk ik 'neenee, het is gewoon omwille van die medicatie dat ik die pijn niet meer zo erg voel, waardoor ik denk dat het beter is, maar eigenlijk is het niet beter.' Moeilijk hier mee om te gaan...
Want het is een feit: ik neem nu wel 's morgens én 's avonds pijnmedicatie. Zonder lukt het niet meer. Dat is toch niet normaal? Dat wil toch zeggen dat het nu slechter is dan een aantal maanden geleden? En zo kunnen we blijven doorgaan...
In ieder geval: de afgelopen weken heb ik toch nog iets onbezorgder kunnen genieten van het leven. Iedereen die me zag, zal een iets ontspannendere Katrien gezien hebben, denk ik. Hoop ik toch. Er werden minder tranen gelaten, de glimlach was wat vaker te zien. Ik zal dit nog een tijdje trachten aan te houden. Maar mezelf kennende, zal ik binnen x aantal weken opnieuw stress krijgen, want dan komt er alweer een nieuwe scan aan.
In tussentijd zal ik nog wat proberen te genieten. Een uitje naar zee. Mijn verjaardag een klein beetje vieren (en ik zal niet zeggen 'aiai, ik ben al 45', ik zal eerder zeggen 'blij dat ik de 45 gehaald heb'). Uitkijken naar Spanje en de zon in Costa del Sol. Afspreken met vrienden. Herinneringen maken.
Foto op één van de wandelingen in Mechelen, putje winter...
Koffietje drinken met mevrouw Lego - bij een uitje met Eppo (op een pedagogische studiedag) naar Lego Experience Center...
Reacties
Een reactie posten