Fantastisch en niet zo fantastisch

 Fantastisch en niet zo fantastich

Spanje was fantastisch! Ik had het nooit verwacht, maar hoe geweldig was het toch?! Van begin tot het einde genoten. Genoten van mijn gezin. Genoten van het mooie weer. Genoten van zee, strand, bergen, stad, lekker eten, in luxe overnachten, kamer met zicht op zee, zonsondergangen, koffietjes, af en toe een wijntje, wandelingetjes, spelen op het strand, meedansen op Spaanse muziek in de straten van één of ander dorpje, boekjes, zwemmekes en nog zoveel meer... En vooral: de miserie en de ziekte leken zo ver weg. Letterlijk ver weg zijn van het ziekenhuis waar alles zich afspeelt, zorgde ook in mijn hoofd voor even weg zijn van alle miserie. Nooit gedacht dat ik het zo hard zou kunnen loslaten... 

Want de weken voor ons vertrek, heb ik het zwaar gehad. Heel zwaar. Ik had pijn. De pijn werd ook alleen maar sterker. En toch nam ik medicatie tegen de pijn. Constant spookte door mijn hoofd 'die pijn is er doordat alles aan het groeien is'. En dat kreeg ik er niet meer uit. Ik kon ook niet meer uitkijken naar de vakantie, naar Spanje. Ik dacht dat ik er niet van zou kunnen genieten. Het was zelfs zo erg dat ik op een bepaald moment gestart ben met de anti-depressiva. Het lukte niet meer vrolijk te zijn, of was toch heel moeilijk. Mijn gemoed ging op en neer (en dan vooral neer). Dus dacht ik dat die anti-depressiva wel soelaas zou brengen. Ben ermee gestart een dikke week voor ik op vakantie zou vertrekken. Helaas, na een paar dagen kreeg ik rare bijwerkingen, waardoor ik op aanraden van de huisarts, dan toch maar gestopt ben (want ik wou zeker niet iets voorhebben op vakantie omwille van die medicatie...)! Dus dat was maar een kort verhaal...

Was alles dan kommer en kwel voor ik op vakantie vertrok? Nee. Ik heb half maart mijn verjaardag gevierd met een verjaardagsetentje met een hele hoop vriendinnen. En daar heb ik enorm van genoten! Gewoon een avondje samen met vrouwen, wat kletsen, lekker eten en proberen een dansje te placeren op één of ander feestje in Mechelen. Dat dansen was niet zo'n groot succes, misschien word ik toch een beetje te oud voor bepaalde feestjes? 😏Maar het etentje en het samenzijn met vriendinnen was heel fijn. Hopelijk hebben zij er ook van genoten! En dankzij hen wordt onze leefruimte maandelijks opgefleurd met een boeketje bloemen, fantastisch toch? 😊 En mag ik binnenkort nog eens een fotoshoot doen voor wat mooie foto's...!

Te lang zal ik niet moeten wachten met die foto's. Want ik wil wel dat ik erop sta met mijn mooie haren... Want ben bang dat ik die binnenkort weer ga kwijtspelen door een nieuwe chemobehandeling...

Vanwaar die angst? Zoals je weet, is die angst er sowieso constant. Maar nu begint die toch prangender te worden. Reden... Net voor onze fantastische reis naar Spanje (waar ook Eppo en Brecht enorm van genoten hebben, Eppo die voor het eerst vloog, en die zei 'deze vakantie was zo fijn, die zal ik niet vergeten'...!), net voor die reis had ik opnieuw een scan. Ik had beslist dat ik het resultaat niet wou weten voordat we weer thuis waren. Dus al die tijd in Spanje, wisten we het resultaat van de scan niet. Op Pasen zijn we weer thuisgekomen, en dinsdag na paasmaandag moesten we weer naar het ziekenhuis, voor behandeling, en voor de bespreking van de resultaten van de scan. En die resultaten waren niet zo fantastisch. Pas op, de dokter was positief en zei dat de scan 'goed' was. Hij zei wel 'hier en daar een groei te zien, maar die is niet significant'. En ook 'de tumorwaardes zijn zelfs een beetje gezakt'. Na die boodschap gingen de alarmbellen bij Brecht en mezelf nog niet direct af. We waren eerder opgelucht, en begonnen nu eindelijk voorzichtig wat plannen te maken voor onze vakantie in de zomervakantie... Een bestemming is er nog niet, maar we waren al aan het denken aan de periode. Begin juli 2 weken weg, en in augustus nog een paar dagen weg (zoals we eigenlijk ieder jaar graag doen, 1 lange reis en 1 korte). We waren al aan het dromen... Tot de dag erna. Brecht was gaan werken, Eppo was op kampje, en ik ben beginnen piekeren. De woorden 'hier en daar is een groei te zien' zinderden nog na. Dus dacht ik 'ik neem er gewoon even de verslagen bij en zie dan wel wat daar staat'. En toen... Klop van de hamer: in het radiologisch verslag van zowel deze scan als van de scan van eind januari was te lezen 'lichte volumetoename'... In januari nog maar op 1 plaats, in maart al op verschillende plaatsen. En als ik de tumormarkers erbij nam, zag ik ook sedert januari een continue groei. Met inderdaad een lichte daling bij de allerlaatste meting, maar slechts heel beperkt. Wat wel is: met dit resultaat wil de dokter wel de huidige behandeling verder zetten. Vraag is hoe lang dit nog zal zijn. Hoe lang gaan ze dit verderzetten? Wat is de cut-off om opnieuw te starten met chemo? Hoe erg moet alles gegroeid zijn vooraleer ik weer een nieuwe behandeling krijg? En is er dan nog wel een behandeling? Ik wil er niet te veel aan denken, niet te veel over piekeren, want dan word ik zot. Maar onze dromen over de vakantie in juli/augustus beginnen weer enorm te wankelen. Onze voorzichtige plannen die we maakten, krijgen weer een groot vraagteken achter zich... Alweer.

Ondertussen probeer ik het toch wat van mij af te zetten. Goede punt is dat de pijnmedicatie echt wel helpt, de pijn is sedert onze vakantie in Spanje quasi verdwenen (wel mits pijnmedicatie zowel 's morgens als 's avonds, maar die helpt precies echt wel nu). Doordat ik minder pijn heb, heb ik ook weer moed om dingen te doen. Ik was gestopt met sporten, maar heb me nu voorgenomen om er toch opnieuw voor te gaan. En de komende weken staan er ook nog fijne dingen (feestjes, weekendjes, etentjes, ...) op de planning, en ik heb er zin in. Voorlopig laat ik ook de anti-depressiva achterwege. Maar maandag gaan we toch wat doorvragen aan de dokter, hopelijk zijn we daarna niet zodanig down dat ik die medicatie toch opnieuw zal moeten nemen... We zien wel...

En voor nu: laat de lente nu maar komen, we hebben er lang genoeg op gewacht!

Een paar fotootjes van onze zalige reis naar Spanje... Mooie herinneringen. Dit nemen ze ons niet meer af...

Bloemen!