Writer's block
Writer's block
Het lijkt alsof ik een writer's block heb... Mijn vorige post was al van half juli, en nu zijn we al begin september. Ik heb de indruk dat de tijd gevlogen is!
De grote vakantie is voorbij... Anders dan we verwacht hadden, is dit een succes geworden. Op alle vlakken.
Brecht had 2 maanden zorgverlof genomen: we wisten niet wat er op ons pad zou komen, hadden geen idee hoe ik me zou voelen bij de chemo's. Ik had verwacht dat ik toch niet goed zou zijn (want toch een vrij zware chemo). En aangezien Eppo veel thuis zou zijn (we hadden niet al te veel kampjes ingepland, want ik zou toch thuis zijn), vonden we het beter dat Brecht ook thuis zou zijn: dan kon ik rusten en uitzieken, terwijl Brecht zich met Eppo bezig zou houden.
Gelukkig is er van dat uitzieken niet veel in huis gekomen: het was niet nodig. Na de eerste reeks van 3 chemo's voelde ik me nog kiplekker. Ik vroeg me zelfs af of het wel chemo was dat ik kreeg, of suikerwater 😏. Sinds de start van de chemo heb ik meer last van bloedneuzen (heel vervelend wel), en mijn haar valt meer uit dan normaal (gelukkig valt het wel mee tot nu toe)... In ieder geval: na 3 weken chemo op maandag, hadden we een chemovrije week, en vertrokken we op donderdag richting Duitsland (waarvan je in mijn vorige post al wat foto's hebt gezien). Het was een zalige vakantie. Een weekje weg, mooi weer, samenzijn met mijn gezin. Ik had er enorm van genoten. En maandag erna was het weer zo ver: chemo. Gedurende 3 weken. Gelukkig hadden we een goed vooruitzicht: bij mijn tweede chemovrije week zouden we naar Frankrijk gaan. En naar Parijs. Om daar de 10e verjaardag van Eppo te vieren... En dat deden we: we gingen naar Frankrijk naar onze favoriete camping (één van de campings van Huttopia), genoten er opnieuw van mooi weer, lekker eten, de natuur (en onze tent in het bos), en het samenzijn. Deze keer was er een vriendje van Eppo mee, en dat is ongelofelijk goed meegevallen! Zo waren Brecht en ik ook eens af en toe op ons gemak, om wat te lezen of te chillen, terwijl zij zwommen, speelden en rondhingen op de camping. En op zaterdag 19 augustus was het zo ver: waar ik zo hard naar uitgekeken had, hét doel dat ik me voor ogen had gesteld: Eppo zijn 10e verjaardag vieren op de top van de Eiffeltoren. En dat is gelukt! Zowel op de camping als in Parijs voelde ik me op en top, dus die vakantie was opnieuw top.
Alleen het terugkeren deed wat pijn: op zondagavond om 22.30u thuiskomen, en op maandag zat ik om 7.15u al in de auto richting Gasthuisberg. Voor de behandeling. En voor een scan. Want na een lange dag in het ziekenhuis (bloedafname, chemobehandeling, en wachten, wachten, wachten), stond aan het eind van de dag een scan gepland. Die zou moeten aangeven wat het eerste 'derde' van de behandeling al gedaan zou hebben. Het resultaat zouden we een week later kennen. Spannend, zou je denken, maar eigenlijk was ik er vrij gerust op dat het wel zou meevallen: ik voelde me echt goed (tijdens de vakantie had ik elke dag wat baantjes getrokken in het zwembad), én de dokter kwam na de vakantie met een grafiekje naar mij, waarop de evolutie van mijn tumorwaarden stond, en zei erbij 'met heel wat minder waren we ook tevreden geweest'. Deze waren dus nogal goed gezakt sedert de start van de chemo!
Dus ging ik begin deze week vol goede moed richting ziekenhuis, voor opnieuw chemo, en het resultaat van de scan... En... dat was goed! De tumoren zijn wat gekrompen. Met 25% (volgens de dokter is pas vanaf 30% sprake van een daling, dus was die 25% een stabilisatie, maar ze zei toch dat het een daling was - wat verwarrend allemaal, maar we onthouden het positieve). Eerlijk gezegd was ik toch lichtjes ontgoocheld. Nadat ik de evolutie van de tumorwaarden had gezien, had ik gedacht dat het tumorvolume meer gezakt zou zijn. Maar alé, de dokter tevreden, dus wij ook (hoewel het voor mij dus wel meer mag, uiteraard).
En dan dacht ik 'dat is dankzij dat mediteren en het positief zijn'. Ik ga nog harder mijn best doen nu, nog meer en beter mediteren, nog positiever zijn, enz...
Maar ik merk dat ik wat aan het vervallen ben in mijn oude gewoontes. Mediteren heb ik al even niet meer gedaan. Op vakantie lukte dat niet, in de tent met de kinderen rond me heen, of in Parijs. En ook daarna is het niet meer van de grond gekomen. Ik heb wel geprobeerd, maar steeds was ik eigenlijk te moe om te mediteren: tijdens de meditaties viel ik gewoon in slaap! En dat kan ook niet de bedoeling zijn... Maar toch ben ik vastbesloten het opnieuw op te pikken. Vanaf maandag gaat Brecht weer opnieuw full-time werken (na 1 jaar niet meer full-time te hebben gewerkt), en begint de school écht opnieuw (want die eerste dag konden we nu niet echt een start noemen, les hebben ze alleszins nog niet gekregen 😉). Dus dan zal ik weer 'alleen' thuis zijn, en zal ik meer tijd hebben om me op zulke zaken te focussen. Ik ben wel benieuwd hoe het zal zijn: opnieuw meer alleen, zal ik me niet vervelen of eenzaam voelen? Ik hoop én denk van niet.
Want ja, op maandag moet ik al naar het ziekenhuis voor behandeling (Brecht zal niet systematisch meer kunnen meegaan, dus dat wordt nog een uitdaging om te gaan, en thuis te geraken (want rijden kan ik écht niet na de behandeling, en het openbaar vervoer nemen zie ik ook niet zitten)). En dan op dinsdag zal ik moeten uitrusten. Ja, je hoort het wel: helaas merk ik nu steeds meer dat ik geen suikerwater krijg, maar toch wel iets straffer. Ik merk dat ik meer vermoeid ben. En ik heb ook meer last van maag en darmen. 1 tot 3 dagen na de chemo heb ik ook last van rillingen, ik heb een loopneus en moet zo wat kuchen / hoesten. Dus de nevenwerkingen beginnen zich te manifesteren 😔. Tot nu toe is er nog geen invloed op mijn bloed (bloedplaatjes, rode en witte bloedcellen), en ik hoop uit de grond van mijn hart dat dat zo blijft. Want die spuit (die ik in het verleden kreeg) om witte bloedcellen te boosten, is echt geen lachertje, en ik voel me daar altijd slecht van. Dus hopelijk blijft dat niet nodig (want dan weet ik niet hoe ik me zal voelen, bijwerkingen van die spuit bovenop bijwerkingen van chemo)... Dus duimen maar dat de bloedwaarden goed blijven. En dat de chemo zijn werk blijft doen, en die tumorwaarden en dat tumorvolume nog meer naar beneden gaan...! 🙏
En de komende tijd kunnen we ons verder voorbereiden op ons 8-jarig huwelijksfeest (bronzen huwelijk - eeuwige liefde)... Feest: daar kijk ik hard naar uit!
Net voordien heb ik opnieuw een scan... Duimen maar voor opnieuw een ok resultaat!
Oh ja, en ik zal proberen wat meer te schrijven de komende tijd - vechten tegen de writer's block. Hopelijk alleen maar positieve dingen te melden...!
Onze tent in het bos... Ik zou zoooooo graag terugwillen.... Was een zalige tijd! Ik hoop volgend jaar opnieuw naar Huttopia te kunnen gaan...!
Op de camping was er een bosspa met een warmwaterton. Zalig (zeker de eerste dag, toen het niet zo heel warm was; de tweede dag was het wat te warm wegens 30 graden en zon buiten)
Familieportret
Reacties
Een reactie posten