Immuuntherapie - sessie 2

 Immuuntherapie - sessie 2



Ze hadden me gezegd dat de bijwerkingen zouden minderen na de eerste sessie. Tot nu toe heb ik daar niet veel van gemerkt. De koorts was wel wat lager (max. 39 graden) en minder langdurig, maar de misselijkheid was erger. De pijn was ook vergelijkbaar. Dus ja...

Wel dankbaar dat ik pas op maandagochtend naar het ziekenhuis moest vertrekken. Zo konden we zondag volop genieten van de zondag en van ons gezin. Maandagochtend 6u opstaan, om de trein op tijd te halen, deed wel wat pijn. Maar alles beter dan al op zondagavond binnen te moeten!

Rond 12u op maandag werd de therapie opgestart, opnieuw over een periode van 4 uur kreeg ik het product toegediend. De koorts begon al voordat het product er volledig in zat, maar ging wel minder hoog (tot 39 graden), dat is al iets. De nacht was vrij ok, maar toen begon het: misselijkheid en braken troef. En op dinsdag om 12u werd opnieuw een deel therapie toegediend, terwijl ik al zo misselijk was! Wat een hel. Alles wat ik binnenkreeg die dag, kwam er gelijk ook weer uit. Tot de Fanta toe. Woensdag was het gelukkig beter, en woensdagavond kwamen Brecht en Eppo op bezoek én mocht ik mee naar huis! Jeej 🙂

Hoewel, toen ik thuiskwam had ik wel wat twijfel of ik niet beter in ziekenhuis was gebleven. Ik had veel pijn en kon me in bed geen  houding vinden (een ziekenhuisbed kan je zo goed hoger zetten en zo)... Ook was ik, opnieuw, verkouden. Dus veel slaap zat er niet in. Donderdag rusten, vrijdag rustig aan, en zaterdag/zondag gelukkig vrij ok waardoor ik toch wel wat fijne dingen heb kunnen doen! Onder andere een escape room en een etentje met Brecht, mijn zus, mijn broer en mijn schoonzus. Het was een fijne avond!

Maar het is zwaar, echt zwaar. Vooral fysiek, waardoor ik het dan mentaal ook moeilijk heb. Bij thuiskomst vraag ik me telkens af 'ga ik dit wel volhouden', ik kan precies niet verder kijken dan hoe het nu is. Ook geloven dat het zal beteren is moeilijk, vooral omdat momenteel de dosissen enkel maar verhoogd worden. Ik heb al veel therapieën achter de rug, maar dit is toch veruit het zwaarste wat ik al gehad heb. En niet alleen ik lijd eronder, ik zie ook hoe mijn gezinsleden 'struggelen'. 

Ik zit hier nu weer in het ziekenhuis voor de start van sessie 3. Deze morgen heel vroeg opgestaan, Brecht en Eppo hebben me uitgezwaaid. En ik wacht met een bang hartje op de start van de toediening, denkende 'gaat mijn lichaam dit wel aankunnen, met die fel verhoogde dosis?'. Ga ik dit wel volhouden? Alleen al denken aan wat zal komen maakt me misselijk. Of misschien moet ik stoppen met denken? Soit, ik moet erdoor. Geen alternatief, helaas. Dus we gaan er weer voor...

Reacties

Een reactie posten

Populaire posts van deze blog

Slecht nieuws (update)

Afbeelding
Slecht nieuws (update) Update: 18 keer chemo... Scan na de 9e keer... En daarna? Geen idee of ze dan nog iets voor mij in petto hebben...  Afgelopen donderdag kregen we het slechtste nieuws dat we konden krijgen. Alé, het op 1 na slechtste nieuws. De immuuntherapie slaat niet aan, er zijn nieuwe letstels gevonden, deze keer in de lever. Er is geen studie meer voor mij, ze kunnen enkel een traditionele therapie voorstellen, eentje die ik al gehad heb. Chemo, taxol en carboplatinum, zelfde combinatie als ik 7 jaar geleden heb gehad. Ik ben gebroken, Brecht is verdrietig maar houdt zich sterk, Eppo weet niet helemaal wat er gebeurt... Ik zie het niet zitten, opnieuw die chemo. Opnieuw een kap om mijn haar iet of wat te behouden. Opnieuw ijswanten en ijsschoenen om tegen te gaan dat de kleine zenuwen aan mijn vingers / tenen niet afsterven. Me opnieuw slecht voelen. Ik word al misselijk als ik er aan denk. Start 10 juni, wekelijks. En ja, de geplande vakantie zullen we kunnen doen. Ze gaan
Meer lezen

Nieuwe behandeling (update)

Afbeelding
  Nieuwe behandeling (update) Kleine update voor diegene die de post al had gelezen: tumormarkers staan al ruim boven de 70, dus de therapie zal snel starten 😔 We hadden het ergste gevreesd, het is niet het allerergste geworden, maar toch niet goed: de tumoren zijn, weeral, aan het groeien, en er moet een nieuwe behandeling worden gestart... De periode tussen de laatste chemo en de bespreking van het resultaat van de scan, was een echte rollercoaster. Hoewel het karretje voornamelijk naar beneden ging, bleef die soms steken op een platform. De week voor de bespreking echter, ging die in een heel diep dal... We hebben geprobeerd onze gedachten te verzetten. Ik voelde wel dat ik vooral nood had aan contact met mijn gezin en mijn dichtste vriendinnen (en dat zijn er nog steeds wel veel hoor 😊) en familie. Ik voelde precies dat de tijd (en vooral mijn tijd) zo beperkt is, dat ik niet altijd zin had om dingen te doen waar ik vooral energie moet insteken en zelf niet zoveel uithaal... En i
Meer lezen

Pijnmedicatie

Afbeelding
  Pijnmedicatie 'Je ziet er goed uit.' Een zin die ik de afgelopen tijd meermaals te horen kreeg. Het flatteert, ben blij dat de mensen dit zeggen, en ik wil het ook echt geloven dat dit zo is. Een paar kilootjes minder dan in het najaar en mijn haar dat weer de normale 'dikte' heeft. Dat doet wat met een mens 😊 Mijn antwoord daarop is tegenwoordig: 'dankjewel' (want ik ben echt dankbaar dat mensen dit zeggen), maar ook 'ik zie er beter uit dan ik me voel'. Of laten we het anders zeggen. Ik voel me eigenlijk redelijk goed, ik kan nog steeds doen wat ik wil (eten, sporten, sociale bezigheden). Maar ik heb wel pijn. En de pijn is dé bepalende factor voor hoe ik me mentaal voel. Heb ik pijn, gaat het mentale zijn achteruit; heb ik geen pijn, ben ik mentaal ook wat sterker. En daar zit nu het probleem. Zoals ik in de eerdere post schreef, neem ik nu pijnmedicatie. Een traagwerkende (een pilletje 's morgens en eentje 's avonds). Eerst waren het table
Meer lezen