Immuuntherapie- sessie 3 & 4

Immuuntherapie - sessie 3 & 4

Ze hadden gelijk: de bijwerkingen zijn verminderd (en quasi nihil)...

Met een bang hart vertrok ik op maandag richting ziekenhuis voor de start van sessie 3. Ik keek er heel hard tegenop, kon wel huilen van de stress. Want na wat ik de week ervoor had meegemaakt, kon ik niet geloven dat het deze keer wel zou meevallen, want de dosis ging enorm omhoog voor die derde sessie (op maandag 125 mg én op dinsdag 125 mg). Toen de dokter, vóór de start, langskwam om te vragen hoe het met me ging, heb ik toch wel een traantje gelaten. Puur van de stress en de schrik. De professor probeerde me gerust te stellen, dat die dosis op zich niet veel zou uitmaken, maar ik dacht 'jaja, eerst zien en dan geloven'.

En ja hoor, de professor had gelijk! Ik had wel goeie medicatie gekregen tegen de pijn én tegen de misselijkheid, en effectief: na de toediening op maandag ben ik niet misselijk geweest én heb ik geen pijn gehad (die enorme pijn bij het ademen en mijn buik die heel hard gespannen stond). Niets van dit. Enkel 'een beetje' koorts gemaakt 's avonds (38,4 graden), maar dat is verwaarloosbaar 😉. Ow ja, en ook een hele lage bloeddruk, maar ook dat is niet te vergelijken met misselijkheid en pijn... Dus toen ik op dinsdag de tweede dosis moest krijgen, was ik er gerust op: het zal wel meevallen. En het viel inderdaad mee! Zelfde als de dag ervoor, zonder koorts zelfs. Dus ik mocht woensdagavond naar huis. In plaats van dat Brecht en Eppo me kwamen bezoeken woensdagavond, mochten ze me ineens meenemen naar huis.

De volgende dagen voelde ik me ook echt ok. Behalve dan de verkoudheid die me steeds meer parten speelde. Sinds dinsdag al nauwelijks stem (wegens 'krop' in de keel), keiveel moeten hoesten, verstopte neus, enzovoort. Maar zelfs met die verkoudheid voelde ik me beter dan de weken ervoor (en zag ik er blijkbaar ook beter uit, volgens sommigen).

Met Pasen zijn we dan ook gewoon naar mijn vader kunnen gaan. Zijn vriendin had heerlijk gekookt. Helaas smaakte ik door die verkoudheid nauwelijks of niets van wat ik at... Maar ondanks dat, ben ik toch met het gezin en de zus en kindjes ook naar de kermis kunnen gaan. Dus Pasen was, ondanks die verkoudheid, een fijne dag. 

En jawel hoor, het is niet dat ik niet gezaagd heb over die verkoudheid. Want eerlijk gezegd hangt het mijn keel uit. Nu voel ik me eindelijk goed (nauwelijks last van de behandeling), en nu is het dat hoesten, die verstopte neus, die verkoudheid die mij parten speelt. Dat maakt dat ik me sedert de start van de behandeling nog niet echt top heb gevoeld. Wellicht sleept die verkoudheid zo lang aan omdat de therapie mijn lichaam verzwakt. Het moet al zoveel vechten tegen vanalles, en daardoor geneest zoiets wat minder snel. Tof 😏

Enfin soit, gisteren (dinsdag na Pasen) ben ik hier weer toegekomen voor sessie 4: deze keer de 250 mg in 1 keer. Het was een lange dag. Vooral omdat ze me hier ter observatie wilden houden (wil zeggen 'opnieuw een nachtje ziekenhuis'), en dit omdat in vorige keer nog koorts had gemaakt... Maar ondertussen heb ik geen koorts meer gemaakt na sessie 4, dus kan ik snel naar huis...

Volgende week wordt weer spannend. Dan komt het tweede product erbij. Spannend. Want hoe zal mijn lichaam deze keer reageren? Ik hoop goed... Het is een beetje speciaal, ik moet woensdag binnen (in plaats van maandag). Reden: de eerste 3 patiënten in deze studie moeten met 48 uur verschil starten... (i.e. eerste 3 patiënten met eierstokkanker die de combinatie van die 2 producten krijgen - de producten zelf zijn al afzonderlijk getest, de combinatie bij andere patiënten...). Maandag start patiënt 1 (in Amerika), en ik ben patiënt 2 😵‍💫 Toch wel spannend hoor, want er zijn niet echt veel patiënten mij vooraf gegaan. Hopelijk weten die studiebureaus goed wat ze doen 😏

Maar eerst ga ik nu dus wat genieten van de rust. Bijna een week rust dus. Toch wat leuke dingen proberen te doen (ook met Eppo en Brecht), vooraleer we aan de tweede fase starten...

Brecht stuurde me nog eens een bloemetje, van ergens onderweg. Het was lang geleden (omdat hij nu niet meer telkens meegaat naar het ziekenhuis en dan een dagje verlof heeft. Hij werkt weer full-time, maar sinds ik in de nieuwe therapie ben gestapt, neemt hij wel 2 namiddagen zorgverlof, want er moet toch iemand eten maken, huishouden doen, zich met Eppo bezighouden,... tijdens dat ik in het ziekenhuis ben. Eens ik niet meer moet gehospitaliseerd worden,  gaat hij weer full-time werken,..)