Van kwaad naar erger
Van kwaad naar erger
Het gaat van kwaad naar erger met mij 😢. Die allergie, daar spreken we voorlopig niet meer over. Na een paar dagen smeren, en nog een paar dagen meer anti-allergie pilletjes nemen, is de uitslag vrij snel weggetrokken, en is die gelukkig niet meer teruggekomen, zelfs nadat ik opnieuw behandeling had gekregen. Dus dat is goed, duimen dat het zo blijft 🙏.
Maar voor de rest gaat het echt niet goed met mij...
Eerst en vooral: de pijn is terug. En daarbovenop heb ik nog andere pijnen. De pijn aan de vaginatop was al een paar weken aan het sluimeren. Eerst dacht ik 'ligt aan de behandeling'. Maar stillekesaan is die pijn erger en erger geworden. Daarnaast had ik ook een paar weken last gehad van spiercontracties in de buik, en de rug. Oorspronkelijk dacht ik nog dat dit ook door de therapie kwam. Maar sinds deze week zijn die contracties overgegaan naar pijnlijk steken. Precies messteken (hoewel ik zelf nog geen messteken heb gehad, denk ik dat dit zo ongeveer aanvoelt 😏). In de buik, op verschillende plaatsen, onder het middenrif en in de flank met uitstraling naar de rug (eigenlijk zowat op de plaatsen waar er tumoren zitten). De pijnen, zowel in mijn vagina als in de buik, zijn zo erg geworden dat ik weer begonnen ben met pijnmedicatie. En de laagste dosis blijkt niet veel te helpen, na een paar dagen heb ik al het gevoel dat ik moet overstappen naar een hogere dosis...
Toen ik afgelopen donderdag naar het ziekenhuis ging voor de therapie, waren die pijnen ook mijn allergrootste bezorgdheid. Wat zouden de artsen zeggen? Zien ze al een stijging van de tumorwaarden (dus groei van de tumor), die de toenemende pijn kan verklaren? Of ligt het aan de therapie (dan kan ik dat er nog wel bij hebben, mits pijnmedicatie). Ik moet zeggen, die pijnen waren precies niet hun grootste bezorgdheid. Want er was een ander probleem: uit de bloedafname bleek dat mijn witte bloedcellen plots superlaag staan. Ze waren steeds op een goed niveau, en nu ineens 'bam, te laag'. En niet een beetje. De professor van hier heeft dat nog niet (veel) gezien met deze medicatie (lap, ik ben weeral speciaal), en dus wist ze ook niet goed wat te doen: therapie geven of niet. Ze zou het advies van de verantwoordelijke van de studie afwachten, en die bevindt zich, jawel, in Amerika. En die worden daar pas wakker als het bij ons al namiddag is... Dus na uren wachten en telkens halve informatie krijgen ('ze staan wel echt laag, wellicht kunnen we het risico niet nemen, we weten niet hoe het komt dat ze plots zo laag staan, is niet geleidelijk gekomen', enz...), voelde ik de bui al hangen toen ik het verdict eindelijk om 15u kreeg: er wordt geen therapie gegeven. We gaan je lichaam een week rust gunnen... Ze hopen dat mijn lichaam volgende week voldoende hersteld is, met andere woorden dat de witte bloedcellen weer op een normaal niveau staan, zodat ze therapie kunnen geven.
Maar bij mij is de paniek compleet. De pijnen zijn niet normaal, en helaas herkenbaar van vroeger. Ook voor de allereerste diagnose had ik het gevoel van pijnlijke messteken in mijn buik... En wat met die witte bloedcellen? Reageer ik dan zo speciaal dat ze enkel bij mij een daling hiervan zien door de therapie? Na een snelle check op 'dokter Google' zag ik dat zoiets ook voorkomt bij leukemie. En laat nu net dat een ziekte zijn die je ook kan oplopen door eerdere chemotherapie... Ik ben dus echt in paniek, en weet niet meer wat ik moet denken. Volgende week heb ik een scan. En ik hou, alweer, mijn hart vast. En stel nu nog dat die scan ok is, wat dan met de witte bloedcellen. Of stel dat de witte bloedcellen ok zijn, wat dan met de scan. Ik mag dus voor 2 dingen stressen... Ik niet alleen trouwens, Brecht ook...
De stress van de afgelopen dagen zorgt ook voor een gespannen sfeer in het gezin. Niet zozeer tussen ons, maar gewoon, we zijn elk wat meer in onszelf gekeerd door die stress die we allebei voelen. En dat slaat ook wat op Eppo. Die voelt natuurlijk ook de spanning. We moeten proberen het luchtig te houden in ons gezin, wat momenteel moeilijk gaat. Gelukkig hadden we een fijn Hemelvaartweekend, weekendje Cadzand met vrienden. Dat heeft onze gedachten wat kunnen verzetten en was weer top. We hopen op nog veel zulke fijne stressloze weekends en uitjes. Ons eerstvolgende geplande uitje is in de grote vakantie, begin juli. Ik hoop uit de grond van mijn hart dat dit gewoon kan doorgaan zoals gepland. Maar ik vrees er erg voor. Afwachten wat de witte bloedcellen doen, en wat het resultaat is van de scan...
Eppo wil tegenwoordig enkel nog lange haren en lange broeken. Die gaat nog zweten deze zomer!
Reacties
Een reactie posten