Eén kans op twee

  Emotionele start Vorige maandag zijn we dus opnieuw gestart, aan de zoveelste behandeling. Het is niet meer bij te houden hoeveel behandelingen ik nu al gehad heb. En ze zijn op. Dat bewijst het feit dat ze opnieuw teruggrijpen naar de allereerste behandeling die ik kreeg, een standaardbehandeling met Taxol en Carboplatinum. Het was een emotionele start. Om 8.20u werd ik verwacht in UZ Leuven. Ik nam de trein en de bus. Op dat moment nog stoer. Maar toen ik het ziekenhuis binnenstapte, sprongen de tranen in mijn ogen. Ik had er echt geen zin in. En het was ook de allereerste keer dat de hoop me ontbrak. Bij de start van de vorige behandelingen had ik telkens hoop. Hoop dat deze de kanker zouden terugdringen naar een 'aanvaardbaar' niveau. Welnu: de hoop is vervlogen. Bij mij toch. Bij de dokters blijkbaar niet, anders zouden ze geen behandeling meer geven... Maar toch. Het is moeilijk erin te blijven geloven. En dat maakte me zo emotioneel. Het ziekenhuis binnenstappen. Weten

Slecht nieuws (update) Update: 18 keer chemo... Scan na de 9e keer... En daarna? Geen idee of ze dan nog iets voor mij in petto hebben...  Afgelopen donderdag kregen we het slechtste nieuws dat we konden krijgen. Alé, het op 1 na slechtste nieuws. De immuuntherapie slaat niet aan, er zijn nieuwe letstels gevonden, deze keer in de lever. Er is geen studie meer voor mij, ze kunnen enkel een traditionele therapie voorstellen, eentje die ik al gehad heb. Chemo, taxol en carboplatinum, zelfde combinatie als ik 7 jaar geleden heb gehad. Ik ben gebroken, Brecht is verdrietig maar houdt zich sterk, Eppo weet niet helemaal wat er gebeurt... Ik zie het niet zitten, opnieuw die chemo. Opnieuw een kap om mijn haar iet of wat te behouden. Opnieuw ijswanten en ijsschoenen om tegen te gaan dat de kleine zenuwen aan mijn vingers / tenen niet afsterven. Me opnieuw slecht voelen. Ik word al misselijk als ik er aan denk. Start 10 juni, wekelijks. En ja, de geplande vakantie zullen we kunnen doen. Ze gaan