Emotionele start

 Emotionele start

Vorige maandag zijn we dus opnieuw gestart, aan de zoveelste behandeling. Het is niet meer bij te houden hoeveel behandelingen ik nu al gehad heb. En ze zijn op. Dat bewijst het feit dat ze opnieuw teruggrijpen naar de allereerste behandeling die ik kreeg, een standaardbehandeling met Taxol en Carboplatinum.

Het was een emotionele start. Om 8.20u werd ik verwacht in UZ Leuven. Ik nam de trein en de bus. Op dat moment nog stoer. Maar toen ik het ziekenhuis binnenstapte, sprongen de tranen in mijn ogen. Ik had er echt geen zin in. En het was ook de allereerste keer dat de hoop me ontbrak. Bij de start van de vorige behandelingen had ik telkens hoop. Hoop dat deze de kanker zouden terugdringen naar een 'aanvaardbaar' niveau. Welnu: de hoop is vervlogen. Bij mij toch. Bij de dokters blijkbaar niet, anders zouden ze geen behandeling meer geven... Maar toch. Het is moeilijk erin te blijven geloven.

En dat maakte me zo emotioneel. Het ziekenhuis binnenstappen. Weten dat we opnieuw die vreselijke behandeling moeten ondergaan. Weten dat ik elke week naar hier moet komen voor een toediening. Weten dat ik me de dagen erna niet goed zal voelen. Weten dat ik, eens ik iet of wat weer gerecupereerd ben, terug moet komen, voor opnieuw een toediening. En dus opnieuw niet goed zal zijn. Gebrek aan perspectief...

Na 9 keer zullen ze opnieuw een scan nemen, om te zien of het aanslaat. Indien niet: geen idee wat er dan gebeurt. Indien wel: daarna krijg ik opnieuw 9 keer een toediening. En wat dan? Wat als die 18 toedieningen gebeurd zijn? Hebben ze dan nog iets in petto? Of niet? Geen idee.

Het erge is, het is opnieuw net voor de grote vakantie dat ik een zware behandeling moet starten. Opnieuw vallen plannen in duigen. Brecht zou in juli 1 maand ouderschapsverlof nemen, dan zouden we 12 dagen op vakantie gaan, en de andere dagen fijne dingen kunnen doen met Eppo (want indien de immuuntherapie was verdergezet, zou ik enkel op donderdag behandeling krijgen, en de andere dagen zou ik daar geen last van hebben...). In augustus zou ik dan thuis zijn met Eppo (los van 1 kampje dat hij zou doen). Maar het wordt dus anders...

De maand ouderschapsverlof van Brecht gaat door. En de 12 dagen vakantie gaan ook door. Maar 'samen fijne dingen doen' zal alleen weggelegd zijn voor het weekend. En 'in de maand augustus zorgen voor Eppo' zit er ook niet in. Want wat is een kind met een moeder die 4 dagen op 7 niet echt in haar haak is? Die niet echt fijne dingen kan gaan doen? Omdat ze te moe en te mottig is? Niet veel he. Dus zal hij toch een kampje extra moeten doen (ook al doet hij dat niet graag). En zal hij ergens hier of daar wat moeten opgevangen worden (bij de grootmoeder / familie / ...). Om dan in de weekends inderdaad fijne dingen te kunnen doen. Ook voor hem wordt het weer een minder onbezorgde vakantie.

Want hoe is het me vergaan, die eerste behandeling? Niet al te best. Zoals ik zei, was ik super-emotioneel. Ik begon te pas en te onpas te huilen als mensen met me praatten, zelfs bij mijn kamergenote, een toffe jongedame die aan de start stond van de allereerste behandeling tegen borstkanker - bij haar komt het wel goed. En bij de psycholoog. En bij de dokter-assistent. En bij de verpleegster. En bij de vriendin die me is komen ophalen en naar huis bracht (dankjewel!). En ook de behandeling zelf ging niet goed. Eerst kreeg ik medicatie toegediend tegen de misselijkheid. Daarna een halve baxter vocht. De ijskap werd opgezet een half uur voor de start van de toediening (bah!). En dan kreeg ik de ijs(hand)schoenen aan en begon het eerste product te lopen. Na 10 minuten kwam de dokter binnen om nog iets te bespreken, maar ik moest hem bijna 'wegsturen', want ik voelde me echt niet goed. Ik moest dringend plassen, en ik had ongelofelijke pijn in mijn rug. De verpleegsters hebben de toediening even stopgezet, omdat ze dachten dat ik misschien een allergische reactie deed op het product. Och nee, ook dat nog? Daarna hebben ze het terug aangeschakeld en vertraagd laten inlopen. Het ging beter met de rug, maar ik moest echt keiveel naar het toilet. Hoe raar. De verpleegster zei dat het kwam door al het vocht dat werd toegediend. Zal wel zeker?

De dagen erna waren bwa-bwa. Dinsdag echt niet top. Zware kop. Zware maag. Niet veel eetlust. Darmen die raar doen. En pijn. Woensdag ietske beter (ben dan wel naar de bieb geweest en samen met Eppo naar de klimles), maar wel nog steeds zware maag en echt vermoeid. Donderdag weer hetzelfde: zware maag, maar beter (want heb 's middags toch soep kunnen eten, gemaakt door mijn lieve tante), en een wandelingetje kunnen maken. Maar toch nog steeds zwaar vermoeid. En vrijdag? Was het over. Was ik weer ok. Gelukkig! En het weekend was ook goed. Top. Gisteren (maandag) teruggegaan, en de toediening is deze keer wel vlot verlopen. Geen rugpijn meer, geen zogezegde allergische reactie. Dus dat stelde me wel gerust. Vandaag wel weer bah. En morgen en overmorgen wellicht weer. Ik ga ervan uit dat het vrijdag weer ok zal zijn...

Heb ik dan sedert de vorige blog geen fijne dagen meer gehad? Tuurlijk wel! De week voor de start, heb ik allerlei activiteiten gedaan met familie en vriendinnen. Om te vergeten. Om mijn gedachten te verzetten. En dat is gelukt en heeft me deugd gedaan. Die vrijdag werd Brecht ook 40, en we zijn op stap geweest in Brussel - wat herinneringen ophalen aan ons leven daar, voordat we naar Mechelen verhuisden. Het weekend ook wat fijne momenten gehad met het gezin (heel het weekend een beetje zijn verjaardag verder 'gevierd'). En afgelopen weekend zijn Brecht en ik fancy gaan eten, om nog een laatste keer zijn 40e te vieren. En ik heb ervan genoten. Ik had voordien stress, dat ik te moe zou zijn, een te zware maag zou hebben, het eten me niet zou smaken. Maar niets van dat alles. Het was top. Heel blij dat het goed gegaan is! 

En nu? Hoe verder? Ik heb nog 2 keer een toediening, en dan een pauze van 2 weken. Want we gaan op vakantie. We hadden een tijdje geleden 12 dagen gepland (van vrijdag tot woensdag), en ik had gevraagd aan de dokter om de toediening eens op een donderdag of woensdag te doen, ipv op een maandag. Maar daarin is er niks flexibiliteit. Omwille van die kap. Iedere patiënt heeft zijn tijdsslot. Zomaar veranderen van dag, gaat niet. Bah. Dus ofwel moesten we 1 week vakantie nemen, en de maandag erna gewoon gaan. Ofwel 2 weken, en de maandag erop gaan. We hebben het tweede gekozen. En daarna: 14 keer zonder onderbreking chemo. Sneu voor Eppo, want hij verjaart op 19 augustus, en dat is, jawel, een maandag. Vindt hij niet leuk. Maar we zullen het dubbel en dik moeten goedmaken op de 18e en het weekend erna. Hoe weet ik nog niet, maar we gaan dat doen... Op 1 of andere manier.

En laat de zon nu maar komen, zodat we, ondanks alles, toch een beetje een mooie vakantie hebben.

Chocolaatjes, gekregen van een vriend van Brecht, om ons een hart onder de riem te steken bij het rotte nieuws. Ze waren in een recordtemp op. Dankjewel!

Ondanks ons verdriet, zorgt Eppo wel voor vrolijke momenten, en momenten waarop we trots zijn. Hier doet hij een 'Ollie' (in de lucht springen met het skateboard), na lang oefenen begint het eindelijk te lukken. Nog niet perfect, maar wij zijn toch trots.

Een foto van tijdens ons etentje voor Brecht zijn 40e verjaardag (Brecht met een glas aangepaste wijn, ik met een glas aangepast 'sapje'). Heerlijk etentje.

En ja, voor de oplettende kijker: mijn haar is af. Ik heb het laten knippen, voor als het begint uit te vallen. Iets handiger met kortere haren, dan met hele lange haren. Dat kappersbezoek was ook weer zo'n emotioneel moment. Ik wou het helemaal niet zo kort. Het was enkel omdat het moest. Ze heeft het ook korter geknipt dan ik gevraagd had, wat het alleen maar erger maakte. Gelukkig ben ik het ondertussen al helemaal gewoon. En nu is het wachten tot het uitvalt (of alles zal uitvallen, hangt af van hoe goed de kap werkt, maar ik bereid me mentaal al voor...)