Stand van zaken

 Stand van zaken

Het heeft hier lang stil gelegen. Om één of andere reden kwam ik er niet toe om te schrijven. Hoe dat kwam? Geen idee. Geen 'tijd', geen 'fut', geen goesting. Ik weet het niet.

Na de tweede week van deze behandeling, kwam de moed weer een beetje terug. Ik zat er weer wat in, ik voelde ook dat de pijn weer verminderde. Vanaf de tweede week waren de bijwerkingen ook iets beter dan de eerste week, dus het werd allemaal wat beter. We hadden ook iets om naar uit te kijken: op reis. Dus dat was goed. De eerste week van de grote vakantie waren Eppo en Brecht thuis. Dinsdag hadden ze niet veel aan mij, woensdag was het valiezen maken, en donderdag vertrokken we op vakantie... Meer details daarover in de volgende blog.

Kort wat betreft de reis: de eerste week was top (geen pijn), de tweede week kwam de ongerustheid weer geleidelijk aan opzetten... Want ik begon weer lichte pijn te krijgen. Eerst dacht ik dat die nog zou wegebben, maar ze zette meer en meer op, waardoor het moeilijk was te ontspannen en te genieten. Want een stem speelde in mijn hoofd: 'We waren beter geen twee weken op vakantie geweest. Het is hier aan het ontploffen. Volgende maandag krijg ik nog slechter nieuws dan we al gehad hebben. Tumorwaarden zijn zo hard gestegen dat ik zelfs geen behandeling meer zal krijgen..." Enzoverder enzovoort...

Maandag na de vakantie met een klein hart naar het ziekenhuis. Na een over het algemeen zalige periode, weer naar het Gasthuisberg gaan was hard. Ook was ik super gespannen. Zou ik wel chemo krijgen? In ieder geval: ja, ik kreeg chemo. Oef. Maar het nieuws dat ik kreeg over de behandeling was wat dubbel: ten opzichte van de meting van de tumorwaarden vóór onze reis (3 weken tevoren dus), waren de tumorwaarden stabiel. Maar na de start met de chemo (begin juni) waren ze eerst nog wat doorgestegen. Niet gewoon een beetje, nee, veel. Want ze staan echt heel hoog. Nog hoger dan de hoogste waarde gemeten 3 jaar geleden... We moeten ons wat optrekken aan die 'stabiel', maar eerlijk gezegd vertrouw ik er niet meer op. Want tijdens de immuuntherapie waren ze ook stabiel, en toen ineens kregen we het (bijna) slechtste nieuws dat we konden krijgen. Dus ja...

Afgelopen week was ook een heel zware week. Maandag na de chemobehandeling, direct bij thuiskomst was ik heel moe en wat mottig, dus direct mijn bed in gekropen en geslapen. Dinsdag was ik de hele dag niet goed en had overal pijn (hoofd  buik, rug,  ...). Ook veel geslapen. Woensdag was ik duidelijk veel beter. Donderdag pijn (buik/rug/onder middenrif). De nacht van donderdag op vrijdag niet veel geslapen. Wakker geworden met veel pijn (ondanks pijnstillers), efkes in paniek, mijn bloeddruk gemeten en die stond heel hoog, toch weer wat geslapen, vrijdag opgestaan met idee om naar de spoed te gaan (want kon toch niet normaal zijn?!), dan toch wat gekalmeerd en gewacht en gelukkig is die pijn wel wat overgegaan. Ik was ook al paar dagen niet naar 'toilet' kunnen gaan, vrijdagavond wel en in het weekend ging het duidelijk veel beter. Al denk ik niet dat die rugpijnen (steken) enkel van de constipatie kunnen zijn... Verdere 'kwaaltjes' momenteel zijn hevige spierkrampen (overal een beetje ((kuiten, tenen, handen, vingers, maar ook rug, zijflanken,... - het is zo erg soms dat ik dus niet meer met de auto durf rijden 😒). 

Enfin, gisteren weer chemo 'gekregen', bij thuiskomst wel moe, maar het ging. Vandaag ook een beetje hetzelfde: moe, maar het gaat. Absoluut niet te vergelijken met de bijwerkingen van vorige week. En hopelijk ebt de pijn geleidelijk aan weg... Nog 12 keer te gaan... Hopelijk!

Alvast een fotootje van op reis. Steentjes van de Normandische kust op elkaar gestapeld door Eppo: links mama, midden Eppo en rechts papa 😁