Opluchting

Opluchting

26 augustus... Een datum waar ik sedert de start van de chemo tegenop zag... Op 23 augustus had ik namelijk een eerste scan sedert de start van deze chemotherapie. Deze zou uitwijzen of de chemo aanslaat of niet: zijn de tumoren gekrompen, stabiel gebleven of gegroeid. Sedert de start had ik er geen goed oog in. Ik vertrouwde niks meer. Niet na die mislukte poging om via immuuntherapie de ziekte stabiel te houden, ondanks de stabiele tumorwaarden. En deze chemotherapie heb ik al gekregen, 8 jaar geleden bijna. Al die horrorverhalen die ik al gehoord had over het immuun worden aan therapie waardoor die niets meer doet, deden me het ergste vrezen. Ook de pijnen die ik nog voelde, voorspelden niet veel goeds...

Al moet ik toegeven dat de pijn de laatste 2 weken precies wat was weggeëbd. De ene dag al wat beter dan de andere, maar over het algemeen was het beter. Enkel de rare spierpijnen en spierkrampen in mijn buik, onder mijn middenrif en in mijn rug baarden me nog zorgen. Want dat zijn pijnen die ik niet kan plaatsen. Bij bepaalde bewegingen, of zelfs zomaar plots, krijg ik soms ineens spierkrampen, heel mijn lichaam spant zich op, ik moet even voorover hangen, of me juist uitstrekken om die pijnen weg te krijgen. Heel raar. Dus in mijn hoofd denk ik dat de tumoren zodanig drukken op zenuwen/spieren/... waardoor die krampen komen. En aangezien die krampen de laatste tijd vaker terugkwamen, had ik echt geen vertrouwen in de scan.

Anderzijds, zoals ik al zei, waren de andere pijnen die ik had bij de start van de chemo, en na onze vakantie, minder. Ik neem wel systematisch pijnstillers nu, maar toch: doorbraakpijnen zijn er nauwelijks nog bij. En ook: 2 weken voor de scan had de assistent-dokter me al gezegd dat de tumormarkers dalende waren. Dus was ik er ook wel een beetje geruster op.

Maar hoe dichterbij 26 augustus naderde, hoe meer gespannen ik werd. Want wat als de chemo niet aansloeg? Dan zou mijn leven 'voorbij' zijn, was mijn grote vrees.

Je kan je dus voorstellen hoe opgelucht ik was toen de dokter me zei dat de scan goed was! Ja hoor, alles is wat gekrompen, en ook de tumorwaarden zijn dus dalende. We kunnen gewoon verder met de therapie. Wat een opluchting zeg. De komende 10 weken ga ik dus wat geruster tegemoet, wetende dat de chemo aanslaat. Hopelijk blijft het aanslaan de komende weken, en komt de pijn niet terug. Maar ik ga ervan uit dat het goed blijft gaan...

Hoe is augustus verder verlopen? Met ups en downs. Brecht is opnieuw beginnen werken, na een maandje ouderschapsverlof. Daardoor moesten we, zeker op maandag en dinsdag, een oplossing zoeken voor Eppo. 2 kampjes, eens een paar dagen bij de grootouders en een paar dagen bij de broer, zorgden ervoor dat we die dagen doorkwamen, zonder dat hij te veel moest zien hoe ik mottig lag te wezen in het ziekenhuis en thuis. Met het lange weekend van 15 augustus was ik weer helemaal ok, en gingen we een paar dagen naar onze favoriete bestemming: de zee. Het was weer zalig. We genoten van het mooie weer, zon, zee, strand. Alleen was ik op zaterdag ineens erg verkouden, hoofdpijn, lichte koorts... Aangezien mijn vader die dag zou langskomen om iets samen te eten, dacht ik 'ik doe toch een coronatestje'... En jawel hoor: die was positief 😏. Eerst was er even paniek 'moeten we nu naar huis, vallen al onze plannen voor de komende dagen in het water?'. Maar nee, uiteindelijk viel het allemaal mee. Met een Dafalgan kon ik verder. Maar ik had me misschien beter niet getest (want tegenwoordig loopt 'de helft van de bevolking' te snotteren, wellicht ook met corona, en bijna niemand test zich nog of niemand neemt maatregelen...)...

Op maandag ging ik weer naar het ziekenhuis voor de chemo. Ik had altijd gehoord dat Covid geen contra-indicatie was om chemo te krijgen. Dus verwittigde ik bij de inschrijving dat ik zaterdag positief had getest, met de gedachte dat ze me dan misschien in een kamer apart zouden leggen, om de andere patiënten te beschermen... Maar nee hoor, de beslissing van de arts was 'we gaan een weekje uitstellen'. Huh? Dus geen chemo. Een vriendin had zich die dag speciaal opgeofferd om me naar Leuven te brengen en terug op te halen. Maar nu was dat dus voor niks, want ik werd terug naar huis gestuurd, zonder behandeling. We hebben er toch nog een mooie middag van gemaakt in Leuven. En ik heb een goede week gehad, want niet mottig door de chemo. Een weekje later (afgelopen maandag dus) ging ik weer naar het ziekenhuis, en deze keer kreeg ik wel therapie. Ik werd in een tweepersoonskamer gelegd. Maar na een kwartier of zo moest ik daar weer weg, en moest ik in een kamer alleen, in quarantaine. Deur dicht, een 'waarschuwingspapier' op de deur, iedereen die er binnenkwam met mondmasker (sommigen zelfs met pak), enzovoort. En dit zou dus 3 weken zo moeten... Sommige verpleegsters zeiden dat ze het zelf belachelijk vonden, want dat wellicht nog patiënten besmet zijn, maar het gewoon niet weten. En die liggen dan gewoon in een tweepersoonskamer, of zitten in een zetel samen met nog andere patiënten. Maar omdat ik zo eerlijk was, moesten ze dus de procedures volgen... Eigenlijk achterhaalde procedures, die golden toen corona echt nog een groot probleem was. Tijd om die eens aan te passen, lijkt me. Want wie zegt dat ik die corona niet heb opgelopen in het ziekenhuis? Zou goed kunnen. Soit, je ziet waar de eerlijkheid je brengt... Niet zo heel ver precies. Maar ik klaag niet hoor - een kamer voor mij alleen is eigenlijk wel fijner, dan met twee 😏...

Nog even over de scan en mijn angst voor slecht nieuws. Eppo is op 19 augustus 11 jaar geworden. Aangezien velen dan nog op vakantie zijn, hadden we besloten om zijn verjaardagsfeestje voor zijn vrienden op 1 september te doen, en het feestje met de familie op 7 september. Een grote angst was dat we op 26 augustus zo'n slecht nieuws zouden krijgen, dat die feestjes niet zouden kunnen doorgaan. Of wel, maar dan in mineur. Dus bij de regeling van die feestjes (het reserveren van de activiteiten, vastleggen van de catering, enzovoort), was er altijd in mijn achterhoofd een stemmetje 'wat als je zo'n slecht nieuws zal krijgen, dat je echt niet in de feeststemming zal zijn?'. Ik kon dat stemmetje echt niet wegwerken. Nu ben ik wel blij dat ik alles geregeld heb. En dat we dus zijn verjaardag echt zullen kunnen vieren, zonder al te grote zorgen. Want nu kan ik toch een aantal weken weer gewoon ademhalen. Oef.

Een paar sfeerbeelden van de zee. Ondanks de corona toch een zalige tijd 😊