Eén kans op twee

  Stress Ik loop gestresseerd rond. Reden: slechte bloedwaarden. Na de bloedtransfusie voelde ik me echt wel beter. Minder pijn, minder uitgeput bij het doen van trappen. Dus toen ik afgelopen maandag in Leuven was, en ze me vroegen hoe het ging, zei ik 'goed', want zo voelde ik me ook. En toen kreeg ik het nieuws dat mijn witte bloedcellen plots een duik hadden genomen. Zo slecht dat ik geen chemo kon krijgen. En zo slecht dat het verder moest opgevolgd worden. Ik kreeg de opdracht om op woensdag én op vrijdag mijn bloed te laten trekken bij de huisarts, zodat die bloedcellen konden worden opgevolgd. Op woensdag was ik in de namiddag heel zenuwachtig, bang voor het resultaat. Maar dat bleek goed te zijn (alé, tis te zeggen: de witte bloedcellen waren een beetje gestegen, en ook de rode en de bloedplaatjes stonden wat beter). Dus ik was er gerust op: op vrijdag zouden ze wel verder doorgestegen zijn.  Op vrijdag opnieuw bloed laten nemen. En toen kreeg ik zo rond 13u telefoon ...

  Op en af We zijn alweer anderhalve maand verder, en de euforie van het 'goede nieuws' is weer wat weggeëbd. De eerste weken was de blijheid groot, en kon ik heel relaxed verder doorgaan. We hadden een onbezorgd verjaardagsfeestje voor Eppo (met stralend weer 🌞), en tijdens de tweede week van het schooljaar, kon ik volop genieten van etentjes en uitjes: Eppo was op bosklassen, en ik had de maandag geen chemo gehad, zodat ik me heel die week tip top voelde. Geen chemo gehad had natuurlijk wel zijn reden. Blijkbaar stonden mijn witte bloedcellen te laag. Het was de eerste week dat ik weer uit quarantaine mocht (nog zo'n historie: na mijn covidbesmetting moest ik in het ziekenhuis in strikte quarantaine. Vooraleer ik eruit mocht, was een zelftest niet voldoende, ik moest een PCR-test laten doen bij de huisarts. Hoewel ik geen symptomen meer had (al lang niet meer), was het toch wel een beetje belachelijk, ik met mijn mondmasker in de wachtzaal terwijl er niets meer aan het h...