Back on track
Back on track
Voilà, we zijn op vakantie gegaan, mijn lichaam heeft rust gekregen, en afgelopen maandag stonden de bloedwaarden blijkbaar weer goed genoeg om chemo te krijgen, want de behandeling is doorgegaan. We zijn dus 'back on track'. Eindelijk! Nu hoop ik echt dat de laatste 3 keren zonder onderbreking gegeven zullen worden... Volgende week krijg ik normaalgezien weer een boosterspuit om de witte bloedcellen te boosten, dus dat zou geen probleem mogen zijn. En laten we hopen dat de rode en de bloedplaatjes ook goed (gzulleenoeg) blijven staan.
Nog een klein verslagje in verband met de vakantie. We zijn dus gewoon vertrokken op maandag, zonder de witte bloedcellen nog te laten testen, en zonder chemobehandeling op vrijdag (wat een zot idee was dat ook). Zondagnamiddag vol goede moed vertrokken. Toch was ik nog een beetje bang voor infecties (hoewel ik gevoeld had dat de witte bloedcellen geboost waren, want had na die spuit toch last gehad van de kenmerkende rugpijn (stompen in de rug) - mits de nodige Dafalgan bleef de pijn wel onder controle). Dus die spuit had sowieso gewerkt. Alleen wist ik natuurlijk niet hoe goed - want mijn witte bloedcellen stonden de maandag ervoor wel heel erg laag. Dus vloog ik met een FFP2-masker op. Ik voelde me een beetje belachelijk, maar in een buis vol mensen - je weet niet wat die allemaal meedragen - voelde ik me iets veiliger met een masker op mijn neus. Daarna verdween die voor de rest van de reis in mijn reiskoffer, zelfs bij het terugkeren heb ik die niet meer opgezet...
Hoe was de reis? Ik wou dat ik kon zeggen 'fantastisch'. Helaas was het dat niet. Pas op, het was goed hoor, we hebben ervan genoten! Toch waren er een paar dingen die maakten dat het 'genieten' wat moeilijker was. Zo waren we met een bijna-puber op stap. Die had niet altijd goesting om te doen waar wij zin in hadden (wandelen, dorpjes bezoeken, ...). En dat kon hij ook goed tonen, helaas. Wat een beetje druk legde op de sfeer 😏. Maar ja, zo gaat dat eenmaal met pubers, blijkbaar. Daarnaast was het weer ook niet altijd wat ik ervan verwacht had (hoewel ik voor de start van onze reis de weersvoorspellingen beter niet bekeek, aangezien die elke dag regen gaven). Gelukkig was het weer beter dan er voorspeld werd - een paar dagen écht goed (zodat een zwemmeke in het zwembad en in de zee en een namiddag strandliggen mogelijk was 😊). Daarnaast hadden we een paar dagen iets minder weer, maar goed genoeg om te wandelen - 1 keer hebben we een museum bezocht wegens toch wat regen, en 1 keer hebben we de auto gepakt om 50 km weg te rijden, om zo de zware regen die voorspeld werd, te ontwijken. Missie geslaagd. Maar we mogen niet klagen, als we kijken naar wat er in Spanje is gebeurd. En zeggen dat we getwijfeld hadden om naar Andalusië te gaan ipv naar de Algarve. Gelukkig deden we dat niet! Dus toch dankbaar voor het relatief goede weer dat we gekregen hebben!
Enfin, een puber en wat wisselvallig weer, zijn allemaal overkomelijke dingen, dat kunnen we nog wel relativeren. Maar wat voor mij minder fijn was, en ervoor gezorgd heeft dat ik onze hele situatie moeilijker kon loslaten, was dat ik, vanaf woensdag plots pijn had in mijn buik en ter hoogte van de appendix. Nacht van woensdag op donderdag koortsig, donderdag ook nog koorts (maar mits Dafalgan onder controle gehouden, ik lag gelukkig niet in mijn bed, kon toch wat dingen doen), maar 's avonds toch niet gaan uit eten, omdat ik me te belabberd voelde... En dan vanaf donderdag ook pijn bij hoesten, lachen, van trapjes stappen, knieën optrekken, enz... Ik dacht echt 'een appendicit' 😱 . Toen kwamen de piekergedachten, en zijn eigenlijk de rest van de vakantie niet meer weggegaan... "Wat doen we daarmee? Als ik naar een dokter stap, gaat die mij misschien opereren (met alle gevolgen van dien: een dag, of de rest van onze vakantie om zeep, ik kan dan niet meer terugvliegen (en Brecht en Eppo moeten alleen terugvliegen), en dan kan ik een hele tijd geen chemo meer krijgen, ...). Dus we laten het maar zo. We gaan niet naar een dokter. Maar wat als het echt een appendicit is, en ik stap in een vliegtuig? Straks ontploft die in de lucht... Oh nee, ik zal blij zijn als ik levend en wel van het vliegtuig stap en gewoon weer thuis ben..." Pfffft. Ik heb geprobeerd om de piekergedachten van me af te zetten, maar het was moeilijk. Want die pijn was er wel, natuurlijk. De koorts was na een dagje wel weg, en het werd ook allemaal niet veel erger, dus ik dacht wel dat het toch niks zou zijn, maar toch... En ik was blij als we gewoon geland waren, en weer levend en wel thuis. Ik heb die laatste dagen wel nog kunnen genieten hoor, van de vakantie, van het samenzijn, het lekkere eten, het mooie weer (jawel, dat kregen we toch nog), de mooie omgeving, een terrasje hier en daar, ... Alleen was er dat kleine stemmetje...
Maandagochtend was ook pijnlijk (figuurlijk dan). We waren pas thuis sinds zondag 22.45u, en maandag opnieuw naar school (Eppo), aan het werk (Brecht) en ik naar het ziekenhuis voor chemo. De pijn (letterlijk) was op dat moment al ietske beter (ik was ook wat rustiger in mijn hoofd, omdat we veilig en wel thuis waren gekomen), heb het wel vermeld aan de arts dat ik die pijn had (en ook koorts had gehad), maar die maakte zich geen zorgen, ze hebben sowieso mijn ontstekingswaarden gecheckt in mijn bloed, en blijkbaar was dat in orde, dus chemo gekregen.
En nu dus vertrokken tot eind november...
En dan een scan (hoewel die al volgende week staat ingepland, wat ik wat vroeg vind voor een 'eindscan' van de therapie), en dan erna??? Geen idee. Ik ben nog steeds in het ongewisse, en wil het eigenlijk niet echt weten. Nu nog niet. Alles op zijn tijd...!
Update 1: scan is verplaatst naar 3 december. Enerzijds goed: uitstel van executie. Anderzijds heb ik laatste dagen toch weer pijlijke steken in buik ter hoogte van lever, en maak ik me toch weer zorgen... Maar dus: pas ergens midden december zullen we weten waar we voor staan...
Tijdens de vakantie vierden we onze huwelijksverjaardag. 31 oktober waren we 9 jaar getrouwd! Net de dag waarop ik me niet zo goed voelde. Dus hebben we het dan maar op 1 november gevierd met een hapje en een drankje... De liefde is er niet minder om 😊
Reacties
Een reactie posten