Moed in de schoenen

 Moed in de schoenen

Update 1: ondertussen is die reis met de zus dan wel geboekt...

De hoop die ik had, en die ik aangaf in mijn vorige post, is helemaal verdwenen. De moed is tot in of zelfs onder mijn schoenen gezakt...

Nadat de constipatie was opgelost, en de pijn wat minder was, is die met rasse schreden opnieuw toegenomen. De pijn situeert vooral in mijn buik en flanken: een scheurende pijn, lijkt alsof mijn buik wordt opengescheurd of zo, en is ook continu aanwezig, ondanks de pijnstilling. En nee, het is geen gevolg meer van constipatie, want die is (redelijk) onder controle...

Voor mij was het echt wachten op de start van de chemo. Het werd tijd dat die startte. Net voor het weekend zag ik plots in mijn app dat ze pas op 27 januari de eerste chemosessie hadden ingepland. Twee mogelijkheden: ofwel zou de studie toch eind januari al starten (en kon ik er dus bij), ofwel een banale administratieve fout. Het was het laatste. De studie zou echt pas half februari starten... En zelfs al zou het toch eind januari gestart zijn, ik weet niet of ik zo lang had kunnen wachten. Omwille van de pijn. Dus kreeg ik de eerste chemo toegediend op 20 januari.

En die avond startte ik ook met zware pijnstilling. Pijnpleisters die morfine bevatten. Mijn lichaam zou eraan moeten wennen. En dat heb ik geweten. Dinsdag na de eerste chemo was ik kotsmisselijk (letterlijk) en heel erg moe, zonder energie. Lag dat nu aan de chemo, of aan de pijnpleister? Wellicht aan een combinatie van de 2. Na de volgende chemosessie zal ik weten waaraan het lag... Hopelijk niet aan de chemo, want dan staat me dit elke week te wachten de komende tijd...

Soit, ik had gehoopt dat ik met de pijnpleisters verlost zou zijn van de pijn... Niets daarvan. Het was wel een beetje beter, maar de pijn was zeker niet weg. En woensdag leek het alsof ik geen pijnstillers meer kreeg. Zo een scheurende pijn in mijn buik. Vooral bij bewegen en rechtstaan voel ik het. Telkens wanneer de buikspieren een beetje aangespannen worden, heb ik pijn. Eppo die me doet schrikken, voor de lol: ik heb pijn. Lachen: doet pijn. In bed op mijn zij liggen: doet pijn. Ik moet dus tegenwoordig op mijn rug slapen. Hoogst vervelend voor een zijslaper.

Los van de pijn, is het ook mentaal heel moeilijk (of ja, dat hangt eigenlijk samen met de pijn). Ik raak soms helemaal in paniek en begin dan te huilen. Dan is er Brecht die op me probeert in te praten. Dat lukt slechts gedeeltelijk. En ik sluit me mentaal precies wat af van Eppo. Het is moeilijk met hem bezig te zijn. En door de pijn ben ik niet in staat mee te gaan in zijn onnozel gedrag (want dat zien we ook: als mama zich niet goed voelt, heeft hij het door, en doet hij extra onnozel... Om mij op te beuren? Momenteel lukt dat heel moeilijk).

Hoe is het toch zover kunnen komen? Op anderhalve maand tijd ging ik van vrij comfortabel (onder - achteraf gezien - lichte pijnstilling) naar zware pijn waarbij pijnstilling met morfine nodig is? Ik voel me tegenwoordig echt 1 van de zwaarste kankerpatiënten die er rondlopen in ons land (en is helaas niet enkel een gevoel, vrees ik). Ik zie de toekomst zeer somber in. Zal ik ooit nog pijnvrij zijn? Zonder medicatie dan?

Die medicatie maakt mij ook moe... Zal ik nog kunnen genieten van mooie tijden, en mooie reizen? Of is dat allemaal voorbij? Ik durf gewoon niets plannen - we waren eerst van plan om in de krokusvakantie naar Londen te gaan voor een paar dagen. Nu zie ik dat absoluut niet meer zitten. Fysiek kan ik dat gewoon niet aan, en ik kan niet geloven dat dat binnen anderhalve maand wel zou zijn. Geen Londen dus. De zomervakantie die we met mijn zus en haar gezin plannen te doen (zoals vorige zomer), raakt precies niet geboekt. Alsof het zo moet zijn. Ik heb vraagtekens bij een gepland etentje met broer en zus ergens in februari: zal ik in staat zijn om te gaan? Het is allemaal een groot vraagteken. 

Maar voor mij lijkt het momenteel alsof het antwoord overal negatief op is. En ik weet dat ik de moed niet mag opgeven, dat is ook iets wat Brecht me continu probeert in te praten. Hij weigert op te geven. Maar ook voor hem wordt het steeds moeilijker...

Momenteel is de moed dus ver te zoeken. Ergens onder mijn schoenen... Of weggesmolten met de sneeuw van afgelopen maand...