De hel

De hel

De hel is precies losgebarsten. Nadat ik afgelopen maandag een beetje goed nieuws had gekregen, ben ik nu in de hel beland...

Afgelopen maandag ging ik, na een chemovrije week, vol goede moed weer naar het ziekenhuis. Alhoewel: ik was 's morgens wel opgestaan met zware buikkrampen, dus ik vroeg me af of ik de buikgriep kreeg of zo. En ik vroeg me ook af of de dokter wel chemo zou geven dan. Maar ik weet dat ze dat niet te vaak willen uitstellen, dus je moet al heel erg ziek zijn om geen chemo te krijgen. In ieder geval had ik het wel aan de dokter vermeld van de buikkrampen, maar ze hadden mijn infectiewaarden bekeken, geen infecties te zien, dus ik kreeg chemo (in het ziekenhuis waren de krampen ook al wat minder). 

En ik kreeg ook nog een klein goed nieuwsje te horen: mijn tumorwaarden, die heel erg hoog stonden (800 of zo), waren na 1 kuur (dus van 3 weken - 3 weken chemo, 1 week rust), quasi gehalveerd. Dus de chemo doet haar werk...

Het slechte nieuws was wel dat ik vanaf nu maar 80% van de chemodosis krijg. Reden: na 1 week waren mijn witte bloedcellen dramatisch gezakt. En dat is gevaarlijk natuurlijk. Dus om geen risico's te nemen, dienen ze vanaf nu maar 80% van de dosis toe. Ze verzekeren me wel dat het negatieve effect daarvan minimaal is, maar toch, ik wil liever de 100% zonder negatief effect... Maar niks aan te doen...

Terug naar het verhaal van de buikkrampen. De nacht van maandag op dinsdag was ik kotsmisselijk en had ik veel pijn aan mijn buik/buikkrampen. In de nacht heb ik 2 keer moeten overgeven, en dan dinsdagochtend nog eens 2 keer. Daarop besloot Brecht om naar spoed te gaan, in Leuven. Daar zagen ze dat mijn darmen vol zaten met stoelgang, ze linkten de klachten daaraan. Dus na een lavement (bah, verschrikkelijk vernederend en helemaal niet fijn), mocht ik weer naar huis. En woensdag was het beter! Niet helemaal over, maar beter. Maar naarmate de dag vorderde, werd het weer erger met mij. Enorme pijn in de maag, enorm rommelende darmen, en constant het zuur (en misselijk). Slapen ging moeizaam: als ik plat ging liggen, speelde het zuur enorm op, kreeg ik veel meer pijn en begonnen mijn darmen enorm veel lawaai te maken. Na een Gaviscon was het wel even beter, kon ik uiteindelijk weer slapen, maar na een uur of 2 werd ik weer wakker met meer pijn. En mijn keel stond continu in brand. 

'S morgens was het vrij duidelijk dat het echt niet heel goed was. Dus toch besloten om opnieuw naar spoed te komen. Ik dacht 'nog een lavement (bah), en we zijn ervan af'. Maar verkeerd gedacht.

Blijkbaar heb ik een gedeeltelijke obstructie in de darmen. Volgens de assistent waren ze lichtjes gedraaid of zo. En een ziekenhuisopname drong zich op. Dus hier ben ik dan, opgenomen in het ziekenhuis...

Minstens 5 dagen zal de opname duren, wellicht langer. Tijdens de opname zal ik spuiten met medicatie krijgen om die obstructie weg te werken (geen idee hoe dat dan gaat). En gedurende die 5 dagen mag ik niet drinken en niet eten. Ik krijg vocht toegediend met suiker, maar heb precies toch al dorst... Ding is dat ze niet op voorhand kunnen zeggen hoe lang het zal duren. Dat kan 5 dagen zijn, maar ook 2 weken of langer. Wat een hel...!

En zo valt er weer vanalles in het water: nu vrijdag zou ik gaan eten met mijn broer en zus, volgende week vrijdag zou ik voor mijn verjaardag gaan eten met Brecht en Eppo, dinsdag zou ik afspreken met een vriendin, in de krokusvakantie zouden we een paar dagen naar Luxemburg gaan... Dat valt nu allemaal in het water.

Het wordt ook weer zwaar voor Brecht en Eppo. Bij Eppo waren er al traantjes daarnet. En Brecht staat er weer alleen voor en heeft een extra zorg om op zich te nemen...

Ik hoop oprecht dat ik tegen mijn verjaardag (volgende week vrijdag) thuis ben. Zodat ik het met mijn gezinneke kan vieren met een beschuitje en een watertje. Alles beter dan mijn verjaardag hier door te brengen, want dat lijkt me pas helemaal de hel!