Opdoffer

 Opdoffer

Update 2: opnieuw opgenomen in ziekenhuis. Symptomen waren precies nog erger (veel braken en veel pijn)

Update: ben thuis

We zijn nu een week later, en heel veel is er nog niet veranderd aan de situatie. Jawel, de pijn is weg. En ook ben ik niet echt misselijk meer geweest. Maar ik ben nog steeds in het ziekenhuis, zonder zicht op wanneer ik naar huis kan.

Afgelopen maandag was een zware emotionele dag. De professor was langsgekomen, en wist me de oorzaak van de obstructie mee te delen. Wat ik hoorde, deed me de moed in de schoenen zakken... Zoals je al gelezen hebt, heb ik helaas veel tumoren in mijn lijf zitten. Niet zomaar eentje. En die tumoren zitten verspreid over mijn buik, en tussen mijn darmen. En daar knelt letterlijk het schoentje: de obstructie komt door een (of meerdere?) tumor die mijn dunne darm als het ware indrukt. Gelukkig niet helemaal plat, maar wel vernauwd. Waardoor voeding door een smallere doorgang moet dan normaal. Zie het als een autoweg met 3 baanvakken die ineens overgaat naar 1 baanvak. De auto's (voeding) moeten plots door een smallere strook en als er te veel auto's (voeding) zijn, veroorzaakt dat file. Tot de file verzadigd is, bij mij kon er geen voedsel meer bij, de opstopping was te lang, dus vandaar het vele braken vorige dinsdag...

Zijn boodschap was een zware opdoffer. Want het ligt aan de tumoren. En die tumoren zullen niet zomaar verdwijnen. De hoop is dat de chemo de tumoren zal verkleinen. Maar dat gaat traag en kan veel tijd in beslag nemen. Ik zag mezelf al maanden hier in het ziekenhuis verblijven, niet wetende of ik er ooit nog uit zou geraken...

Wat is het plan: eerst heb ik dus een paar dagen niet mogen eten. Dit om alles wat nog in de opstopping zat, traag te laten passeren... Nu ben ik gestart met stillekesaan het opbouwen van voeding. Stillekesaan, zodat er geen nieuwe opstoppingen meer ontstaan (want je weet, te veel auto's tegelijk veroorzaakt file...). En dat gaat in fasen. Elke fase duurt minstens 2 dagen, en pas in fase 3 kan ik naar huis... Ik zit nu nog maar in fase 1 (al meer dan 2 dagen). Wat krijg ik zoal te eten in fase 1? Bouillon, beschuiten (2 mini dingetjes), volle yoghurt, een beetje margarine en confituur. That's it. Geleidelijk zal ik meer mogen eten, maar als ik in de laatste fase zit, is het nog steeds heel streng: een vezelarm dieet. Zoek maar op. In dat dieet passen nauwelijks groenten (alleen platgekookt en gemixt), en geen fruit. 

En dit voor lange tijd. Wellicht voor de rest van mijn leven. 1 van de grootste geneugten van mijn leven wordt me afgepakt: gaan uit eten op restaurant. Gewoon een avondje uitgebreid eten. Heerlijk. Niet meer voor mij weggelegd. Oh ja, ik zal nog kunnen gaan uit eten maar de keuze zal zeer beperkt zijn (vb. macaroni met ham en kaas), alsook de proporties (laat die doggybags maar komen). En dan zijn er ook nog de chips, noten, lekkere mediterraanse keuken, volkorenbroodjes, speculaas, peperkoek, zomerse slaatjes, enz... die ik aan mijn neus zie voorbij gaan. Het wordt op de tanden bijten...

OK, maar dit is 'maar' eten, daar valt een mouw aan te passen. Maar wat me ook zorgen baart: de prof had in januari nog gezegd dat bij een obstructie, ik niet aan een studie zou kunnen meedoen. Dus ik maak me nu alweer zorgen over de dag dat deze chemokuur af is. Wat dan? Ik zie het allemaal heel somber in.

Ik probeer me hier sterk te houden in het ziekenhuis. Ik heb mijn bezigheid (kleuren in een kleurboek voor volwassenen, wat TV kijken, lezen, een fotoboek in elkaar steken, bezoek ontvangen,...). Maar daarnet kreeg ik toch weer een dip: uitzicht op mijn verjaardag 'vieren' in het ziekenhuis. Eppo die ik moet missen. Brecht die ik moet missen. Ze komen wel soms op bezoek, en elke ochtend en avond 'facetimen' we, maar dat is hetzelfde niet. Ik zou dáár moeten zijn: mee opstaan 's morgens om samen te ontbijten, ons klaar te maken voor school, met Eppo naar school te wandelen, 's avonds wat helpen met Eppo zijn huiswerk, koken voor mijn mannen, de was en de plas doen, Eppo 's morgens op mijn schoot laten wakker worden, Eppo 's avonds zijn verhaal laten doen over zijn dag (want nee, over de WhatsApp doet hij dat niet), Eppo in zijn bed steken met knuffels en zoenen, samen met Brecht gaan slapen, samen in bed liggen, elkaar knuffelen wanneer we het nodig hebben, ervoor zorgen dat Brecht naar behoren kan werken, ... Ze hebben me daar nodig. Niet hier 😭 En ik weet dat Eppo me mist, want er waren al tranen op school. Als ik dat hoor, breekt mijn moederhart 😢

Brecht trekt zijn plan, maar het is zwaar. Voor Eppo zorgen, de was en de plas, eten op tafel zetten voor beiden, Eppo helpen met huiswerk en naar de hobby's brengen, en ondertussen ook nog eens af en toe op en af naar Leuven. Enkele reis duurt 1 uur. Hij is dikwijls langer onderweg dan dat hij hier is... En zo probeer ik ervoor te zorgen dat hij zo veel mogelijk ontlast wordt. De kuisvrouw die hij eerst wou afzeggen, is toch geweest. En ik heb zelf ook hulp gevraagd... En nu is er een fantastische buurvrouw die hem en Eppo al 2 dagen na elkaar eten een avondmaal heeft voorgeschoteld. En toch eist het zijn tol: Brecht is deze morgen ziek opgestaan en moet straks naar de dokter. Wie zal er nu voor Eppo zorgen? Zoals steeds, trekken we ons plan wel...

Morgen ben ik dus jarig. In het ziekenhuis. En de kans is reëel dat Eppo en Brecht hier niet zullen geraken wegens een zieke Brecht. Gelukkig is er mijn papa die een bezoekje plant. Voor een blitsbezoek, want het traject Diksmuide-UZ Leuven is niet evident, al zeker niet tijdens de treinstakingen! Dus als hij hier is, spreken we af in de cafetaria, dan is het toch een klein beetje 'feest' 😉

Oh ja, en de pijn is weg en het chemo-schema komt niet in het gedrang, dus heb maandag gewoon chemi gehad...

En oh ja, en vanaf vandaag zit ik in fase 2 en mag ik puree eten met vis. Feest! 😋

Hier hou ik me dus mee bezig - kleuren voor volwassenen- titanenwerk... Maar ik heb tijd...