De hel - 2.0

 De hel - 2.0

Erger dan vorige weken kon niet. Dacht ik. Wel dus. 

De maandag van de krokusvakantie mocht ik naar huis. Uitzonderlijk blij was ik. Het was wel onder een strikt dieet (geen groenten en fruit, geen noten, geen havermout of andere granen, enkel wit brood, liefst toastjes, soep gemixt en gezeefd, enz... vezelarm dieet), maar ik voelde me ok om te gaan. Onderweg naar huis hebben we zelfs nog een broodrooster gekocht. En ik maakte al plannen voor het weekend: alle plannen die in het water waren gevallen (eerste idee Londen, tweede idee Luxemburg), zouden worden gecompenseerd met een weekendje Roompot: er is altijd nog wel iets last minute te vinden!

Eppo was superblij toen ik thuis was. Hij knuffelde mij en liet me niet meer los. Er waren tranen in zijn ogen. Heel emotioneel allemaal. Maar ik was thuis. 

Dinsdag merkte ik al snel dat ik bij eten toch weer krampen had. Zullen wel de darmen zijn die zich weer moeten aanpassen. De maandag had ik ook nog chemo gekregen, dus ja, niet ideaal allemaal. Eppo had nog een dagje skatekamp, vanaf woensdag zou hij een hele dag bij mij zijn, eindelijk samen, yes. 's Avonds aten we wat ik echt mocht eten. Een halve worst met wat puree (die was wel redelijk dik omdat ik niet veel boter meer had, en er was geen saus). Maar na het eten was het duidelijk: het eten lag als een blok op mijn maag. Oh nee, dit was te zwaar dus. Morgen beter. Dacht ik.

Woensdag was niet beter. Ontbijten ging niet. Er was nog steeds een blok op mijn maag. En pijnlijke krampen nog steeds (ook zonder eten). Veel energie had ik niet om fijne dingen te doen met Eppo (ik had nochtans in gedachten om met hem eens naar de film te gaan of zo). Maar als je niets of nauwelijks eet, is er ook niet veel energie. Dus ik moest me excuseren bij mijn kind omdat ik hem niet echt veel kon entertainen. Hij 'vond het niet erg'. Zei hij. Soit, in de namiddag gingen Brecht en Eppo naar de Colruyt, en toen ze terugkwamen ging het zo slecht met mij (ondertussen had ik alweer moeten overgeven), dat we besloten opnieuw naar de spoed te gaan in Leuven. Eppo was weer in tranen, deze keer omdat ik hem weer moest verlaten. We zwaaiden hem uit (hij bleef thuis, iemand zou hem wat later komen oppikken), maar een kind achterlaten in tranen omdat je naar het ziekenhuis moet terwijl jullie beiden niet weten wanneer je ooit terug zal zijn, breekt je moederhart.

In het ziekenhuis gaf de foto aan dat er weer een zware obstructie was. Ik werd weer opgenomen. Eerst nog zonder maagsonde. Maar op vrijdag gaf een volgende foto geen beterschap. Dus besloten ze een sonde te steken. Ze beslisten dat nogal laat - het bezoekuur was al begonnen (de foto werd al ergens rond 12u gemaakt of zo, toen ik om 16u (start bezoekuur) niets gehoord had ging ik ervan uit dat de sonde niet nodig was) - , ik zat met Brecht en Eppo en een tante in de cafetaria, toen ik telefoon kreeg dat we terug moesten naar de kamer, om de sonde te laten steken. En toen brak de hel 2.0 los...

Ik werd weggebracht omdat ze mijn keel lokaal wat zouden verdoven. Hel. Direct kokhalzen. Dan staken ze die dikke buis door mijn neus en keel, recht naar mijn maag. Hel. Kokhalzen 2.0. En maar jammeren 'dat gaat niet, dat gaat niet'. Maar het zat erin. En dan ben ik volledig gecrasht. Alle tranen die er de laatste dagen niet uitkwamen (ook niet toen ik Eppo thuis moest achterlaten of toen ik weer gehospitaliseerd werd), kwamen er als een tsunami uit. Rauw rauw rauw verdriet en wanhoop. Verschillende mensen waren nodig om me te kalmeren. Eerst een verpleegster die had geholpen de sonde te steken. En ik maar jammeren 'mijn zoon mag mij zo niet zien, met die slang, waarbij ik telkens constant moet kokhalzen', daarna de verpleegster en Brecht in de kamer. Toen ze me terugbrachten naar mijn kamer, zat Eppo gelukkig in de lounge, dus had me niet zien binnengaan in de kamer. En gelukkig was mijn tante bij hem, zodat Brecht bij mij kon zijn.

Na een hele poos, toen ik iet of wat gekalmeerd was, mocht Eppo dan ook komen om dag te komen zeggen, want Brecht en Eppo zouden naar huis gaan. Brecht had Eppo verwittigd 'mama heeft een slang uit haar neus en kan niet praten', Eppo kwam met traantjes en diep onder de indruk binnen. Nog gauw een kus, en dan naar huis. 

Dat was het dan. Dz maagsonde zat erin. Die moet ervoor zorgen dat de maagsappen en alles wat nog in mijn darmen zit, eruit gepompt wordt, zodat mijn maag en darmen rust krijgen... De dokter van het weekend was geen toffe. Die zei me zaterdag 'we gaan die sonde zo lang mogelijk proberen inlaten'. Ik vroeg dan 'huh, is dat 1 week of 2 weken, of,...?'. Het enige antwoord dat ik kreeg was "dat weet ik niet'. En vandaag maakten ze weer een foto van de buik. Die toonde nog geen beterschap ten opzichte van vrijdag. En oh ja, de sonde zit ook te diep in je maag, is was opgekruld, dus de verpleegster zal die wat moeten uittrekken. Shit zeg. Gelukkig viel dat mee.

Maar ik zit hier dus met die sonde. Hangt vast aan de muur, dus veel bewegingsvrijheid heb ik niet. Wil ik naar de WC, moet ik bellen zodat ze mij even kunnen loskoppelen. Mijn keel doet er constant pijn van. Af en toe kokhalzen omdat ik ineens keihard voel dat er iets in mijn keel zit. Praten gaat moeizaam, soms liever fluisteren dan met volle kracht mijn stembanden laten bewegen. En ik voel me net een olifant, met een slurf uit mijn neus. Geen idee wanneer ik er ooit vanaf geraak. En of ik er ooit vanaf geraak. De chemo moet haar werk doen, maar wat als dat niet gebeurt? Als dit het enige is dat mij nog rest, hoeft het niet meer, denk ik dan. Hel 2.0 is losgebroken.

Een kleine positieve noot: ik kreeg nog wat bloemen uit verschillende hoeken. Dankjewel allemaal daarvoor. Geeft mijn leven en mijn 'hotel'kamer wat kleur momenteel. Net als de vele bezoekjes die in mag ontvangen, brengen ze een beetje lichtheid.