Mijn verhaal - einde

 Mijn verhaal - einde

Liefste lezer, liefste volger van deze blog,

Ik wou dat ik deze post nooit had hoeven te schrijven. Ik wist dat het er ooit aan zat te komen, maar als het daar dan is, stort je wereld in. Maandag heb ik te horen gekregen dat de chemo niets meer doet. En dat ik uitbehandeld ben. Het zal nu niet lang meer duren. De dokter kon niet zeggen hoe lang, maar hij sprak over enkele weken tot maanden... Ik vrees eerder weken...

Ik ben sinds vandaag weer thuis. Met een maagsonde. Mijn darmen zitten compleet dicht omwille van de tumoren die ertussen zitten. Er kan dus niets meer passeren. Geen lucht, geen vocht, niets. Daarom die sonde. Die drijft eigenlijk het vocht rechtstreeks weg uit de maag. Zodat het vocht niet in mijn darmen terechkomt. Om mijn maag op die manier niet te overbelasten, zal ik thuis nog slechts 1 liter water met wat voedingsstoffen (suiker, zout, wat vitaminen) toegediend krijgen. En dat is weinig, heel weinig... Ik ben nu denk ik al zo'n 8 kg kwijt. Het zal niet lang duren eer ik vel over been ben. Want echt eten en drinken mag ik niet... (tot gisteren was er gezegd dat ik absoluut niets meer mocht eten/drinken. Maar ik sprong bijna een gat in de lucht toen de dokter me 's avonds kwam zeggen dat ik toch iets zou mogen proeven, sporadisch. Het zal dan met de maagsonde afgedreven worden, of ik zal het overgeven... Maar hé, dat is al veeeeel beter dan nooit nog iets...!)... In ieder geval: het niet eten eist nu al zijn tol. Eerst en vooral de kilo's die eraf vliegen (gelukkig had ik wat reserve), maar ik voel ook dat ik zwakker ben, geen energie heb. Een wandelingetje hier op de gang lukt nog. Een wandeling in het park, naar het Brughuis in Mechelen, aan de zee, door de duinen, dat is allemaal voorbij. In een rolstoel zal het zijn. De arts heeft ook gezegd mijn energie te doseren: overdag rusten zodat ik 's avonds wat 'actiever' kan zijn voor Eppo...

... Want Eppo blijft toch mijn allerbelangrijkste bekommernis. Brecht ook. Maar Eppo nog een tikkeltje meer... Ik ben er wel van overtuigd dat Brecht dat goed zal doen. Hij is een goeie vader. Maar ik had de rest van Eppo zijn opvoeding zo graag samen gedaan. Maar wist dat het op een dag zou stoppen. En het moment is nu daar.

En hoe gaat het nu emotioneel? Er zijn al veel tranen gevloeid. Bij mezelf, bij Brecht, bij Eppo. Het was hartverscheurend om dit nieuws aan mijn kind te moeten vertellen. Een jongen van 11 jaar, die zijn mama verliest. Het zou niet mogen. Een man die aan 40 jaar weduwnaar wordt: het zou niet mogen. (Te jong ook om al een weduwenaarspensioen te ontvangen, de wetgever erkent deze jonge weduwnaars niet echt. Hij is te jong.) Maar tussen de vele tranen door hebben we ook al waardevolle serene momenten samen gehad. Samen een brainless TV programma kijken. Samen hier wat babbelen. Over Eppo zijn schoolkeuze bijvoorbeeld. Of over de perikelen op school. Of of... Het is niet alleen maar wenen, wenen, wenen. En we gaan proberen nog zoveel mogelijk mooie herinneringen te maken samen. In de korte tijd die ons nog rest.

Lieve lezer, ik zou ook nog willen aangeven dat ik dankbaar ben. Dankbaar voor de 8 jaar die ik uiteindelijk nog gekregen heb na de eerste diagnose. Dat had ik toen niet kunnen denken. Mijn doel was ondertussen al lang 'Eppo zien afstuderen in het 6e leerjaar': helaas zit dat er niet echt in. Maar we hebben wel nog zoveel mooie momenten samen gehad. Die herinneringen neem ik met me mee. Verder ben ik ook dankbaar omdat ik jou heb gekend. Ja, jij. Omdat ieder van jullie mijn leven op 1 of andere manier kleurrijker heeft gemaakt. In grote of in kleine mate, doet er niet toe, maar ook jij hebt bijgedragen aan een uiteindelijk toch heel mooi en gelukkig leven.

Zo, hier ga ik mijn verhaal afsluiten. De laatste post die volgt zal door Brecht gepost worden... Maar voor mij is dit mijn laatste post. Einde van mijn verhaal. Bedankt voor het lezen!

Katrien

Toch nog even dit: leef je leven ten volle. Probeer echt te genieten van de kleine dingen. Maak je niet druk om dingen die er niet toe doen. En stel zeker niet uit tot morgen wat vandaag ook kan: geef dat feest, maak die reis, spreek af met die ene vriend,... Want voor je het weet, is het te laat...

--- Stijn De Paepe ---

Geef het leven vorm, alsof het warme klei is.

En kneed het tot het wordt zoals jij wil.

Laaf je aan wat voor je 't weet voorbij is.

Uit kleinigheden puur je het verschil. 

Kijk en zie dat wie niet vastzit, vrij is.

------

--- Stijn De Paepe ---

Als ik aan zee ben 

lijkt het net

of mijn gedachten

drijven mee

met de zee,

en worden draaglijk.

Doe het ook eens:

ga naar zee !

-------